Bir gerçek ailem klişesi.
Düzgün yazılmış, saçma olmayan bir biyolojik ailem kitabı arıyorsanız, hoş geldiniz. Yalnız içeri girmeden uyarayım! Ankara'da su, Selin'de mantık aramayın.
⩤⩥
Hayat, Selin için abisi ve arkadaşlarından ibarettir ancak bir...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Naber lan yarramin baslari, özlediniz mi beni? Valla çok özledim ben mwwwah.
Vote sınırı: 500
Yorum sınırı: 1K
<>
Ellerimin titremesi henüz geçmemişken, Musa abimin elinden elimi hızla kurtardım ve bana endişeli gözlerle bakmakta olan Doruk abimin yanına gidip kollarının arasına girdim. Düzgün düşünemiyordum, ellerim titremeye devam ediyordu ve kendime yabancı hissetmediğim tek kişi Doruk abimdi.
Kolları ile vücudumu sararken, sımsıkı tutunmuştum t-shirtüne. Annem ve yengelerimin endişeli seslerine ve beni çağırmalarına kulak tıkayıp sadece içinde bulunduğum şokun içinden çıkmaya çalıştım. Korkuyordum ama neden korktuğumu bile bilmiyordum; endişeliydim ancak ne için endişeleniyorum onun hakkında da bir fikrim yoktu. Zihnim işlevini yitirmiş, beni terk etmişti.
Doruk abim, sanki bir daha sarılamayacak gibi sıkı sarılıyordu bana. Doğru ya, bana yalan söylediğini öğrendikten sonra ilk defa yakınlaşmıştım onunla.
Kendime gelmemle birlikte ondan ayrıldım aynı hızla ve bakışlarımı etrafta dolandırmaya başladım. Annem endişeli bir şekilde yanıma gelmiş ve yüzümü avuçlamıştı.
"Kızım, çok korktum seni yine kaybedeceğim diye." dedi ve sarıldı. Aynı şekilde sarılışına karşılık verirken, birkaç endişe içeren cümle daha duyup Musa abimi aramıştım. Yoktu.
Kendi kendime birçok küfürler sunuyordum ama istemli olarak yaptığım bir şey değildi elini bırakıp Doruk'a koşmak. Henüz aramız bile o kadar iyi değilken ve Musa abime vermiş olduğum değer ortadayken, ona değil de bir başkasına gitmem saçmalıktı. Ancak bu yaşanmış olduğu gerçeğini değiştirmiyordu.
Bana seslenmekte olan Onur'u takmadım ve abimin gittiği yöne doğru ilerlemeye başladım. Ellerim titremeye devam ediyordu ancak önemsemedim, önemsemem gerektiğini bilemedim.
Aracın yanına varan ve sert bir şekilde kapıyı açan Musa'nın yanına gidip kapı kolunun üstüne koyduğu elinin üstüne elimi koydum. Pekala, saçma bir cümle olmuştu ama şimdi bununla dalga geçemeyecektim.
Bakışları bana dönerken, büyük değil, çok büyük bir hata yaptığımın farkına ziyadesiyle varmıştım.
Doruk's Pov
Hayat, benim için kolay olmamıştı hiçbir zaman. Çocukluğumda geçirdiğim güzel günlerin acısı, ben büyüdüğüm zaman fazlasıyla alınmıştı benden.
Kendim bir çocukken, kız kardeşimin babası olma görevini üstlenmiş, zor da olsa ergenlik dönemlerimde onun benim kardeşim değil, kızım olduğunu kabullenmiştim. Onu okula ben götürmüş, ağladığında da güldüğünde de, düştüğünde de kalktığında da ben yanında olmuştum. O benim kızımdı. Küçük kızım, gurur duyduğum kızım.
