✓ Daddy Issues | Bang Chan | SKZ

🤍OKEY🤍

Final bölümü çiçeklerimm yazacağınız bu kitap hakkındaki düşüncelerinizi bundan sonraki atacağım bölüme saklayın. Öpüldünüzzz

_-_----___-_-____---_------_---_-______-

Hiç oy vermeyin zaten ayıp ayıp

"Bir insanın değerini o artık yanınızda olmayınca anlarsınız." Benimki de aynı hesap aşık olduğumu o kişi artık bana yabancı olduğunda öğrendim.

Günlerdir uyuyordu Rona. Hala iç kanama riski olduğundan hastanede tutuyorlardı. Arada bir uyanıyor ,hemşireler yemek getiriyordu. Babası ve Seok sürekli hastaneye gidip geliyordu.

Her şey yoluna girmişken onun bunları hatırlamaması çok daha kötüydü. Düşündükçe kafayı yiyecek gibi oluyordum. Ama yaşanan hiçbir şeyi anlatacak cesareti de bulamıyordum ki kendimde. Uzaktan izlemek uyurken saçlarını okşamak dışında elimden bir şey gelmiyordu. Toparlanmasını beklemeliydim.

Koridorda otururken doktorun odadan çıktığını gördüm. Koşar adımlarla yanına gittim.

Beni fark ettiğinde durdu, gülümsedi.

"Ronayı.." dedim bekledim bir süre. 'İyi olacak mı' diye haykırdım içimden.

"-ne zaman normal odaya alacaksınız?" Hah soru sora sora bunu mu sorabilmiştim!

Sanki onun için endişeden alev alev olan gözlerimi görmüşcesine konuştu doktor:

"Şuan iyi ,böyle stabil devam ederse bu akşam alırız merak etme. Hafızası konusunda ise net bir şey söyleyemem. Belki şimdi bile gelebilir asla da gelmeyebilir."

Adımları benden uzaklaştı. Kafam ise önüme düşmüştü. Son zamanlarda kalbimdeki sağanak yağışlardan kurtulan damlalar gözlerimi bulanıklaştırıyordu.

Baş ve işaret parmağımla gözlerimi ovuşturdum. Burnumu çektim solunum cihazım olmadan nefes alabilirmişim gibi..

"Chan Hyung!"

Seslenilen tarafa baktım. Üyelerim buradaydı. Oysa artık gelmemelerini söylemiştim. Yoksa medyanın dikkatini çekecektik. Fakat dinlemiyorlardı işte.

"Ne yapıyorsun burada hyung?"dedi Felix

Bir an beynim resetlenmiş gibi hissettim, etrafa baktım. 

"Şey eee...doktor... onunla konuştum."

"Ne dedi ?"dedi  Hyunjın.

Her birinin ağzımdan çıkacak umut dolu sözcükler beklediğini biliyordum.

"İyiymiş..."

 Ve beni hatırlamayabilirmiş. Boğazım düğümleniyordu. İyi olması en çok istediğim şeydi ama sevinemiyordum bile.

"Burada ayakta dikilmeyelim."dedi Minho.

Felix ve Seungmin koluma girdi. Hepsinin konuşmasam da beni anladığını hissediyordum. Sanki içimde kopan fırtınalardan haberdarlardı.

Dışarı çıktık ,itiraz etmedim, hava almak iyi gelebilirdi.

Hastanenin dış kapısının önüne geldiğimizde babası ve elini sımsıkı tutan Seokla karşılaştık. Ronanın kazadan önce babasına hakkımda bahsetmesi sanırım en büyük şanslarımdandı. Böylece kendimi ona açıklamak zorunda kalmamıştım. Ona hala kızgın olduğumu hissettim. Rona affedebilirdi belki ama sevdiğim kıza zarar vermiş biriydi ve ben bunu unutmayacaktım.

Seok babasının elini bırakıp bacağıma sarıldı. Gülümseyip saçlarını okşadım.

"Doktorla konuştum bir sorun olmazsa bu akşam odaya alcaklarmış."