Πρωταθλητές στην Αμαρτία (Βιβλίο 1ο)

Α' Μέρος - Κεφάλαιο (1)

Έχετε ακούσει ποτέ για το ρητό που λέει πως όταν ο θάνατος κοντεύει, βλέπεις τη ζωή να περνάει μπροστά από τα μάτια σου σε γρήγορα καρέ;

Μπούρδες!

Το μοναδικό πράγμα που καταφέρνω να δω είναι τα αστραφτερά, ασημένια φώτα μιας πολύ χλιδάτης Μερσεντές λίγο προτού κοντέψει να με στείλει στον άλλο κόσμο.

Περνούσα μπροστά από μία διασταύρωση όταν ένας οδηγός παρέλειψε να σταματήσει πίσω από την σεσημασμένη κόκκινη πινακίδα και διέσχισε το στενό.

Πέραν από παράβαση του κώδικα κυκλοφορίας προφανώς είχε καταπατήσει και το όριο ταχύτητας σε κατοικημένη περιοχή.

Το μπροστινό μέρος του αυτοκινήτου του παραλίγο να βρει την πισινή μου ρόδα. Ντεραπάρισα και έστριψα το τιμόνι απότομα με αποτέλεσμα να βρεθώ σύντομα πεσμένη στην άκρη του δρόμου με το κεφάλι μου βίαια προσγειωμένο στο πεζοδρόμιο δεξιά.

Ο ασυνείδητος δεν έδωσε καν σημασία που κόντεψε να αφαιρέσει μια ανθρώπινη ζωή.

Για αυτό και δεν θα τον άφηνα έτσι.

Βάζω τα δυνατά μου να σταθώ όρθια στα πόδια και ελέγχω το πλαϊνό μέρος του κεφαλιού μου για τυχόν αιμορραγίες. Με πονάει φριχτά όμως ο θυμός μου εκείνη τη στιγμή υπερνικά.

Ανεβαίνω καβάλα στο ποδήλατο μου και τρέχω ξοπίσω του να τον βρω. Ακούω την αλυσίδα να τρίζει και το πετάλι δεν δίνει αρκετή ώθηση να τον προφτάσω όμως στέκομαι τυχερή.

Προσπερνώντας δύο στενά βγαίνω σε μια κεντρική λεωφόρο όπου τον πετυχαίνω να περιμένει σταματημένος σε ένα κόκκινο φανάρι έτοιμος να στρίψει αριστερά.

Μια σειρά επιβατικών οχημάτων, αυτοκινήτων και λεωφορείων έχουν παραταχθεί σε τέσσερις λωρίδες περιμένοντας για το φανάρι να αλλάξει χρώμα.

Ελίσσομαι ανάμεσα από κάμποσα οχήματα για να φτάσω στην δική του πλευρά που είναι και η πιο απόμακρη και τη στιγμή που το φανάρι αστράφτει πράσινο για εκείνον, σταματώ με το ποδήλατο μου ακριβώς μπροστά από την φονική του μηχανή.

Δεν μπορώ να δω καθαρά το πρόσωπο του εξαιτίας των γυαλιών ηλίου που φοράει, ωστόσο μπορώ να καταλάβω πως έχει πάρει μια πολύ θυμωμένη έκφραση.

«Τι στο καλό κάνεις;», μου φωνάζει από το ανοιχτό του παράθυρο. Έχει και το θράσος να νευριάζει. «Φύγε από τη μέση!», δεν καταφέρνω να ανακτήσω άμεσα τις ανάσες μου έτσι ανάστατη που είμαι από το σοκ της αιφνιδιαστικής του επίθεσης και εξαντλημένη από την σπιρτάδα που επιστράτευσα για να τον προλάβω, οπότε του φωνάζω πίσω λαχανιασμένα.