Β' Μέρος - Κεφάλαιο (41)

492 67 58
                                    

Η Αμελί με καθοδηγεί στις μπροστινές θέσεις του μπαρ για να με παρουσιάσει στον κυρ Μπάμπη ο οποίος τρίβει ένα μεγάλο ποτήρι μπίρας με ένα στεγνό πανί. Με σκανάρει από την κορφή ως τα νύχια. Και ύστερα φτύνει... σαν σκληροτράχηλος τύπος που είναι.

«Λοιπόν, τι λες;», η Αμελί εύθυμα τον ρωτάει.

«Λέω πως... τα ράσα δεν κάνουν τον παπά», λέει με ένα σκληρό χαμόγελο και φεύγει από κοντά μας να εξυπηρετήσει κάπου. Κατεβάζω τα μούτρα απογοητευμένη.

«Στο είπα», της λέω αποθαρρυνμένη μα εκείνη δεν είναι πρόθυμη να τα παρατήσει.

«Δώσε μας μια γύρα σφηνάκια», παραγγέλνει στον νεαρό σερβιτόρο πίσω από τον πάγκο. «Εδώ», μου παραχωρεί το πρώτο μικρό ποτηράκι. «Θα σε βοηθήσει να χαλαρώσεις»

«Θα το μετανιώσω;», την ρωτάω καθώς κατεβάζω το πρώτο και ο λαιμός μου φλέγεται. Πίνει και η Αμελί μαζί μου ταυτόχρονα.

«Σίγουρα! Αλλά από κάπου πρέπει να ξεκινήσεις», τι σόι σχέδιο είναι αυτό και γιατί συμφώνησα εξαρχής;

Μέχρι να με χτυπήσουν τα πρώτα τρία σφηνάκια η Αμελί προλαβαίνει να μου εξιστορήσει μια αστεία ιστορία, όταν πιάνω την ματιά του Κωστά καρφωμένη απάνω της.

«Οπότε... δεν μου είπες, τι παίζει με εσένα και τον Κώστα;», βρίσκω το θάρρος να την ρωτήσω.

«Τίποτα», σηκώνει τους ώμους. «Εμείς απλώς... διασκεδάζουμε», κάτι που σε διαφορετική περίπτωση θα επικροτούσα.

«Η Σίσι δεν είναι φίλη σου;»

«Είναι αλλά ο Κώστας είναι καυτός οπότε... Θα καταλάβει», βαθιά μέσα μου προσεύχομαι να ευθύνεται το ποτό για αυτά που λέει. Οι πρόσφατες εμπειρίες μου ωστόσο προδικάζουν το αντίθετο.

«Γεια σου», ένας άγνωστος άνδρας κάνει δίπλα μου την εμφάνιση του.

«Γεια σου και σένα», στρέφομαι για μια στιγμή να τον χαιρετήσω και επανέρχομαι στην Αμελί. Πίσω από εκείνη βρίσκεται ακόμη ένας που όπως υποθέτω είναι φίλος του.

«Είστε μόνες σας κορίτσια;», ρωτάει πονηρά ο τελευταίος.

«Εγώ όχι. Αλλά η φίλη μου είναι», λέει δίνοντας θάρρος στον δικό μου διεκδικητή.

«Θες μήπως να χορέψουμε;», κάνω να αρνηθώ όμως η Αμελί με σπρώχνει σχεδόν από την καρέκλα.

«Πήγαινε μαζί του», μου σφυρίζει στο αυτί. «Κάνε καλή εντύπωση», νεύει στο μέρος του κυρ Μπάμπη και αναστενάζω. «Και εξάλλου είναι χαριτωμένος», πράγμα στο οποίο δεν διαφωνώ αλλά και πάλι.

Πρωταθλητές στην Αμαρτία Donde viven las historias. Descúbrelo ahora