Α' Μέρος - Κεφάλαιο (10)

715 90 49
                                    

Πέφτω να κοιμηθώ εκμεταλλευόμενη στο έπακρον τις σημερινές ακυρώσεις και όταν ξυπνώ από τον μεσημεριανό μου ύπνο η κυρία Καίτη έχοντας επιστρέψει από τη δουλειά της προλαβαίνει να μας μαγειρέψει μακαρόνια με κιμά.

Τη βοηθάω να τρίψει φρέσκο κεφαλοτύρι και εκείνη δοκιμάζει τη σάλτσα που σιγοβράζει αχνιστή στο κόκκινο κατσαρολάκι της.

«Το τηλέφωνό σου χτυπάει καλή μου», με σκουντάει και κοιτάζω τον άγνωστο αριθμό που εμφανίζεται στη φωτισμένη οθόνη. Το σηκώνω περίεργη.

Είναι ο τελευταίος άνθρωπος που περίμενα να μου τηλεφωνήσει τέτοια ώρα.

«Κύριε Λουκρέζη», ακούγεται απαλό το γέλιο του στην άλλη γραμμή.

«Γλυκιά μου Ρεβέκκα. Νόμιζα ότι είχαμε ξεπεράσει πια το στάδιο των γνωριμιών. Σε παρακαλώ, φώναζέ με Θέμη», παίρνω μια ανάσα και πιέζω τα χείλη μου αναμεταξύ τους.

«Έστω», μουρμουρίζω ελαφρώς εκνευρισμένη. «Πώς βρήκατε τον αριθμό μου;», η ερώτηση είναι χαζή και η απάντηση αναμενόμενη.

«Τον ζήτησα από το Βαγγέλη ώστε να μπορώ να επικοινωνώ μαζί σου απευθείας. Με εκνευρίζουν οι μεσάζοντες», δεν υπάρχει λόγος για ιδιωτικότητα προφανώς μαζί του.

«Μπορώ να σας βοηθήσω σε κάτι;»

«Μόλις συνειδητοποίησα ότι σύντομα θα χρειαστεί να φύγεις ξανά για την ακαδημία με το αστικό. Θα μπορούσα να σε γλιτώσω από την ταλαιπωρία και να περάσω να σε πάρω εγώ με το αυτοκίνητο», προτείνει ωστόσο αυτήν την φορά σκοπεύω να πατήσω πόδι.

«Κύριε Λουκρέζη, αλήθεια δεν είναι ανάγκη. Θα πάρω το λεωφορείο όπως κάνει όλος ο κόσμος»

«Προτιμάς αλήθεια να στριμωχτείς όρθια μαζί με τους υπόλοιπους σε ένα ετοιμόρροπο κουτί μες στη ζέστη;»

«Ναι, ίσως και να το προτιμώ»

«Δεν είσαι πολύ καλή ψεύτρα Ρεβέκκα», κάνει ανάλαφρα ξανά την ίδια παρατήρηση με πριν. Δεν χρειαζόμουν υπενθύμιση.

«Και εσείς δεν είστε άνθρωπος που τα παρατάει εύκολα», αντιγυρίζω πιο αυστηρή εγώ.

«Όχι, φοβάμαι πως όχι. Για αυτό και θα επιμείνω. Τι ώρα σχολάς το απόγευμα;»

«Το τελευταίο μου μάθημα είναι στις οχτώ», παραδέχομαι. «Οπότε τελειώνω στις εννιά»

«Από όσο ξέρω ο σύλλογος μένει ανοιχτός ως τις έντεκα. Θα μπορούσαμε να κανονίσουμε ένα ατομικό οι δυο μας;», δεν καταφέρνω να κρύψω τον ξάφνιασμά μου.

Πρωταθλητές στην Αμαρτία Nơi câu chuyện tồn tại. Hãy khám phá bây giờ