Φτάνω φουρτουνιασμένη έξω από την είσοδο της πολυκατοικίας όπου με περιμένει το υποτιθέμενο δώρο μου. Ένα ποδήλατο σε μαύρο χρώμα με ενσωματωμένο ηλεκτρικό κινητήρα και ρόδες που αστράφτουν σαν δερμάτινα λουστρίνια.
Είναι αδιαμφισβήτητα όμορφο και αρκετά δελεαστικό για μια κοπέλα σαν και μένα να το δεχθεί, αλλά αυτήν την επιλογή την έχω ήδη αποκλείσει.
Ο Λάμπρος σύντομα κατεβαίνει να με συναντήσει.
«Εκείνος σου το αγόρασε έτσι δεν είναι;», δηλώνει και δεν καταφέρνει να κρύψει το κόμπλεξ κατωτερότητας που νιώθει.
«Δεν είναι αυτό που φαίνεται», κάνω να δικαιολογηθώ σάμπως έχω φταίξει σε κάτι.
«Γιατί να σου χαρίσει τότε κάτι τέτοιο;», απορεί αμφισβητώντας με.
«Δεν έχω ιδέα. Όπως και να έχει δεν σκοπεύω να το δεχτώ», καταλαβαίνω πως τα λόγια του είναι απόρροια της ζήλειας που νιώθει.
«Τι θα το κάνουμε τότε; Δεν μπορούμε να το αφήσουμε έτσι εδώ έξω. Θα στο σουφρώσουνε προτού προλάβεις να πεις κύμινο», δείχνει με νεύρο προς το ποδήλατο και εγώ ρίχνω μια γρήγορη ματιά τριγύρω. Παλαιωμένα κτίρια, οι δρόμοι να βρίθουν από λογής αλητόπαιδα. «Και στο σπίτι δεν υπάρχει περίπτωση να χωρέσει», προσθέτει και συλλογίζομαι πόσο μεγάλη πρόκληση θα είναι να το ανεβάσουμε πάνω αυτό το θηρίο.
«Θα περάσω από το ξενοδοχείο του τότε για να το αφήσω εκεί», καταλήγω και λέω. «Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι άλλο»
«Ώστε έχει και ξενοδοχείο», φτύνει με ένα τραχύ μουρμουρητό. «Όσο πάει γίνεται όλο και καλύτερο», σαρκάζει. Σκέφτομαι πως δεν έχει νόημα να διαπληκτιστώ μαζί του εφόσον έχει βγάλει τα δικά του συμπεράσματα.
«Πες στην Καίτη ότι θα αργήσω για το δείπνο», λέω και αρπάζω το τιμόνι του ποδήλατου καθώς ανεβαίνω καβάλα απάνω του. Ξεχύνομαι στους δρόμους και πάλι με μόνο και τερματικό προορισμό το Ocean's Blue Paradice της Βουλιαγμένης.
Η σέλα είναι αναπαυτική και το πετάλι ρολάρει με ευκολία. Παρόλο που δεν θέλω να το παραδεχτώ το ποδήλατο είναι πράγματι βολικό και σίγουρα θα απέβαινε πολύ εξυπηρετικό σε καθημερινή χρήση. Σχεδόν λυπάμαι που θα το επιστρέψω πίσω.
Σχεδόν.
Δεν αργώ να φτάσω έξω από το ξενοδοχείο. Ένα υπερμέγεθες, ασβεστωμένο κτίριο με τοίχους από τσιμεντόλιθο βαμμένους σε λευκό χρώμα. Το ορθογώνιο, υπερυψωμένο κουτί που στεγάζει τα δωμάτια των επισκεπτών στηρίζεται πάνω σε μια επίσης ορθογώνια αλάνα που περιλαμβάνει στο εσωτερικό της την υποδοχή και ένα πεντάστερο εστιατόριο που βλέπει στην θάλασσα.
أنت تقرأ
Πρωταθλητές στην Αμαρτία
عاطفيةΜια μοιραία συνάντηση, δύο αντίθετες ψυχές και ένας άκαυτος πόθος. Εκείνη αρνείται πως θα πέσει πρόθυμα στο κρεβάτι του. Εκείνος της ορκίζεται πως θα την κάνει δική του. Μια ανήθικη συμφωνία που θα πλέξει τις μοίρες δύο ανθρώπων σε έναν επικίνδυ...
