Δίνω στον Κυριάκο τον χώρο και την ησυχία που έχει τόσο ανάγκη αυτήν την δύσκολη στιγμή και κατευθύνομαι να βρω τον πατέρα του ο οποίος συνομιλεί με τους προπονητές της ακαδημίας στο αίθριο έξω από την καφετέρια.
«Τι στο καλό ήταν αυτό;», παρεμβαίνω στην συζήτηση τους αδιαφορώντας για την αγενή διακοπή. Ο άνδρας με το καπέλο και το λογότυπο του κολλεγίου μας ρίχνει μια δυο ματιές και με έναν ευγενικό αποχαιρετισμό εξαφανίζεται.
«Δεν καταλαβαίνω σε ποιο πράγμα αναφέρεσαι», ο Θέμης με μισόκλειστα τα βλέφαρα, εμφανώς ενοχλημένος απορεί.
«Στο υφάκι και τη στάση που κρατήσατε προηγουμένως απέναντι στον Κυριάκο», υποδεικνύω. «Μπορούσε να κερδίσει! Λίγο ακόμη και θα έκανε την ανατροπή»
«Ποσώς με ενδιέφερε να κερδίσει Ρεβέκκα», παριστάνει τον αδιάφορο αλλά νομίζω πως ξέρω καλύτερα.
«Τι εννοείτε τώρα με αυτό;»
«Εννοώ πως από τη στιγμή που έδωσε δικαίωμα σε έναν τέτοιο παίκτη να ελπίζει το παιχνίδι το είχε ήδη χαμένο», ξεκάθαρα υποτιμούσε τον αντίπαλο του Κυριάκου. Ένα επίσης από τα μεγαλύτερα σφάλματα στο τένις. «Και δεν μπορείς να θεωρείσαι πρωταθλητής όταν χάνεις από παίκτες κατώτερους του επιπέδου σου»
«Υπήρξατε ποτέ πρωταθλητής κύριε Λουκρέζη;», προκλητικά τον ρωτάω παίζοντας την τύχη μου με τα νεύρα του εδώ πέρα.
«Όχι Ρεβέκκα. Αλλά νομίζω πως ξέρω ένα δυο πράγματα για την επικράτηση και το πώς να κατατροπώνεις τους αντιπάλους σου», βρίσκω τον παραλληλισμό του εξαιρετικά άστοχο. Και πρόκειται να του το αποδείξω.
«Μου λέτε δηλαδή πως εγώ όντας πρώην πρωταθλήτρια θα μπορούσα άνετα να διοικήσω την εταιρεία σας;», δεν λέει τίποτα και η σιωπή του έρχεται προς απάντηση μου. «Και βέβαια όχι. Μην συγχέετε λοιπόν τη δουλειά σας με το άθλημα κύριε Λουκρέζη. Είναι δύο τελείως διαφορετικά πράγματα», προσπαθώ να εκλογικεύσω τη σκέψη του.
«Μα φυσικά και εσύ ξέρεις τα πάντα», γυρνάει και λέει με χλευαστική διάθεση. Τα χέρια μου πέφτουν στο πλάι.
«Δεν μπορώ να σας καταλάβω. Χθες το μεσημέρι εμπιστευόσασταν την κρίση μου. Τι άλλαξε από τότε;»
«Ίσως να κατέληξα πως έκανα λάθος για σένα», δεν είχα ιδέα πως η απουσία μου θα του στοίχιζε τόσο.
«Μάλιστα. Όπως και εγώ από ότι φαίνεται», που πίστεψα πως ίσως κάτω από το σκληρό αυτό κέλυφος κρυβόταν ένας άνδρας με κατανόηση. «Αλλά δεν είμαι εγώ το θέμα που πρέπει να σας απασχολεί. Αλλά ο Κυριάκος. Και το άθλημα που επιλέξατε για εκείνον είναι δύσκολο και απαιτητικό. Γιατί όταν μπαίνεις εκεί μέσα στο γήπεδο παλεύεις μόνος», ο Θέμης δεν το καταλάβαινε όμως δεν είχα σκοπό να αλαφρύνω την ατμόσφαιρα για να χαϊδέψω τον μικρό.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Πρωταθλητές στην Αμαρτία
RomantizmΜια μοιραία συνάντηση, δύο αντίθετες ψυχές και ένας άκαυτος πόθος. Εκείνη αρνείται πως θα πέσει πρόθυμα στο κρεβάτι του. Εκείνος της ορκίζεται πως θα την κάνει δική του. Μια ανήθικη συμφωνία που θα πλέξει τις μοίρες δύο ανθρώπων σε έναν επικίνδυ...
