Δεν είναι η φωνή της...
Δεν είναι το άγγιγμα της...
Δεν είναι τα χείλη της...
«Πιο βαθιά», πιάνω στη χούφτα μου τα ανάκατα μαλλιά της μελαχρινής που βρίσκεται γονατισμένη μπροστά μου και την σπρώχνω να με πάρει βαθύτερα στο βρώμικο στόμα της έως ότου το κεφάλι μου χτυπάει το λαρύγγι της. «Βάλτον όλο στο στόμα σου», και εκείνη πνίγεται γαργαρίζοντας. Σηκώνει τα μάτια της στα δικά μου γελώντας έκφυλα. «Έτσι», της λέω σφίγγοντας τα μαλλιά της περισσότερο.
Το στόμα της χάσκει ορθάνοιχτο και το σάλιο τρέχει σαν πηχτή, λευκή κρέμα από τα πρησμένα εξαιτίας του υαλουρονικού χείλη της. Η μαύρη σκιά που φοράει έχει χυθεί μαζί με ό,τι άλλη μαλακία έχει πετάξει στις βλεφαρίδες της μουτζουρώνοντας τα μάτια της.
Κι όμως μου χαμογελάει, μου χαμογελάει και ταυτόχρονα παίζει τον πούτσο μου στην βάση του ανεβοκατεβάζοντας το χέρι και ύστερα γλείφει την κορυφή του.
Αλλά δεν γουστάρω να βλέπω το πρόσωπο της. Είναι άλλης τα μάτια που μου έχουν πάρει τα μυαλά και δεν λένε να με αφήσουν σε ησυχία.
Πεισματάρικο κορίτσι...
Πόσο το σώμα σου μου κραύγαζε αυτό που πέθαινα να ακούσω τα χείλη σου να λένε. Αυτά τα χείλη γαμώ...
«Α!», βγαίνει ζωώδης η κραυγή μέσα από το στήθος μου. Χώνομαι βίαια στο στόμα της άγνωστης κοπέλας που μου καβαντζώθηκε από την ώρα και στιγμή που πάτησα το πόδι στην πανσιόν και πιέζω το κεφάλι της ξανά να κατέβει βαθιά μέχρι το κάτω χείλος της να χτυπήσει τα αρχίδια μου. Δεν θέλω να αντικρίζω το πρόσωπο της.
Η εικόνα της με το πορτοκαλί φόρεμα εισβάλει στο μυαλό μου απρόσκλητα και νιώθω τα νεύρα μου να καταλαγιάζουν. Εκείνη στέκεται χαμογελαστή απέναντι μου με τα μάγουλα της να ροδαλίζουν κάθε φορά που γίνομαι τολμηρός απέναντι της ή την εκνευρίζω με κάτι που λέω.
Και την επόμενη στιγμή την βλέπω να φεύγει. Επειδή κάθε φορά φεύγει...
«Αρκετά!», της δίνω να καταλάβει να σηκωθεί με ένα τράβηγμα των μαλλιών και αφήνει την κρατημένη της ανάσα να βγει απότομα ώστε λαχανιάζει με την γλώσσα της προταμένη. «Σήκω!», της λέω και σκουπίζει το στόμα της που έχει παραλειφθεί με το κόκκινο κραγιόν που φοράει.
Το στήθος της κρύβεται ακόμη μες στο σουτιέν και ενώ σε άλλη περίπτωση λογικότατα θα το είχα ήδη σκίσει με τα δόντια για να χορτάσω το ευμέγεθες μπούστο της τώρα η γλώσσα μου ακουμπάει στον ουρανίσκο για να θυμηθεί την γεύση της. Και μειδιώ ασυναίσθητα πετρώνοντας ολόκληρος.
BẠN ĐANG ĐỌC
Πρωταθλητές στην Αμαρτία
Lãng mạnΜια μοιραία συνάντηση, δύο αντίθετες ψυχές και ένας άκαυτος πόθος. Εκείνη αρνείται πως θα πέσει πρόθυμα στο κρεβάτι του. Εκείνος της ορκίζεται πως θα την κάνει δική του. Μια ανήθικη συμφωνία που θα πλέξει τις μοίρες δύο ανθρώπων σε έναν επικίνδυ...