Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bir gece korkuma inat attım adımımı evden. Gıcırdayan kapı veda etti bana, Arkamı dönüp bakmadım ışığı yanmayan pencerelere. Görmek istemedim eski perdeleri... Yağmur çiseliyordu, Rüzgar solgun yanaklarıma dokunuyor Kulaklarıma sinsice soğuğu fısıldıyordu Ve her adımımda karanlık bana, Ben karanlığa işliyordum.
Elimde yırtık bir harita Benden sadece yürümemi istiyordu bilinmezliğe. Ayaklarım veda edercesine geçiyordu şehrinden. Bilmediği yollarda kaybolalı çok olmuştu bedenimin.
Daha çok kaybolmak için attım her adımımı...
Sokak lambaları altında toplanmış hayvanlar Bana burada da yerimin olmadığını gösteriyorlardı.
Kaldırımda birikmiş bir miktar sudan içtim iğrenmeyerek.
Ellerime sürdüm çamuru. Kirlenmiş ellerime acıyla baktım hemde çok daha kirliyken yaşamım. Sonra bir şarkı sesi duydum gökyüzünden. Kafamı usulca kaldırıp baktığımda, Yıldızların yoldaşım olup bana şarkı söylediklerine şahitlik ettim.
Nankör bedenimin gözleri yavaşça doldu...
Beni içine aldı karanlık, Beni yalnızlıktan aldı. Karanlıktan yıldızlar kaldı avucuma... Şarkı söyleyen yıldızlar.
Ve ben karanlıktan dolayı isyan etmiştim... Boşuna demedim; Nankör bedenim!
~GAMZE POLAT
Birde lütfen henüz çok yeni kaleme aldığım RAYLARIN HAPİSHANESİ adlı kitabıma destek olun^^ ancak o bir şiir kitabı değil.
