UNWANTED VOWS [LaurierSeries#1]

PROLOGUE

📌Typos and errors ahead

Its already 10 in the evening, so, we decided to go home. Nagpa alam kami sa parents namin na uuuwi na kami. Thankfully, they let us. Lumabas na kami at naglakad sa kung saan naka park ang kotse nya. Nakahawak parin sya sa beywang ko hanggang sa makalapit kami sa kotse nya, pinagbuksan pa nya ako ng pinto.

"Thank you" I whispered pero hindi nya ako pinansin, palibhasa ay nakatalikod sya mula sa mga magulang namin kaya ganyan sya. At kung  kami lang dalawa ay baka iniwan na nya ako. Buti nalang at kasama namin ang parents namin.

As soon as I enter the car, I rested my head on the backrest of the seat and closed my eyes. Ramdam ko ang pagod ko. I heard the opening and closing of the other door, a sign that he entered the car. He started the engine and we drove away.

We're in the middle of the road when his phone rang. Akma ko itong titignan nang kinuha nya kaya hindi ko nakita kung sino ang tumawag.

"Yes?" Seryosong sambit nya hindi ko marinig ang sinasabi ng kabilang linya. kumunot ang noo nito at itinigil ang sasakyan bago ibinaba ang tawag.

"Baba" Malamig na utos nya na ikinakaba ko.

"huh?" Nagtataka akong tumingin sa kanya. Ako ba ang pinagsabihan nya non?

Lumingon sya sa akin.

"Get out of the car" He repaeted. I gulped, seryuso ba sya? ibaba ba nya ako dito? Tumingin ako sa labas, puro puno ang nakapaligid at madilim din, mayroon namang mga street lights pero magkakalayo ang mga ito.

"D-dito? Are you serious?" Bakas sa boses ko ang kaba at takot.

"Do you think I'm joking?" Pabalik na tanong nito imbes na sagutin ako

"P-pwede naman ihatid mo muna ako sa bahay bago ka pumunta sa pupuntahan mo" Pangungumbinsi ko pa dahil hindi ko alam kung paano ako uuwi kung sakali. Hindi ko pwedeng tawagan sila mama hindi nila pwedeng malaman ito. Hindi rin pwede sa mga kaibigan ko magagalit sila sa asawa ko. At hindi ko gugustuhin iyon....

"Im in a hurry, now. Get out of the car." Matigas na sabi nya. Hindi ako makapaniwala ng tumingin sa kanya

"San ako sasakay? Ihatid mo muna ako sa bahay" Pamimilit ko

" Magtaxi ka. Bahala ka I need to go" Gusto talaga nyang umalis at iwan ako dito mag isa?

I can't believe him!

"But I have trauma in taxi!" Mariin akong pumikit. Nagbabaka sakali na maawa sya sakin at ihatid muna ako sa bahay pero nanlumo ako sa sinagot nya.

"Hindi sila pare pareho. Luna." Huminga ako ng malalim bago sumuko,  binuksan ko ang pinto at lumabas habang nangingilid ang mga luha.

"Stay there and wait for a taxi. Bye" Bago nya pinaharurut ang kotse nya.

I feel bad for myself......

Hindi ko lubos maisip na kaya nya akong iwan dito mag isa. Paano kapag napahamak ako dito?  Hindi ba nya naisip yon? Nakaramdam ako ng sakit.

Sabagay, he doesn't care about me.

Nakaramdam ako ng takot. Nagawa ko pang magdasal na may mabuting tao ang makakita saaki dito.

Nagpalinga linga ako. Walang kahit na anong sasakyan ang dumadaan.
Sinuot ko ang coat ni Zeke at niyakap ang sarili dahil malamig dito buti nalang at kinuha ko ang coat nya dahil kung hindi ay baka maging yelo na ako.