ကျွန်တော့်ရဲ့ လူဆိုးကောင်လေး

Part - 7

ဟန်ဘင်းအိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အချိန်ထိ ကော
ပြန်မရောက်သေးလို့‌တော်ပါ‌သေးရဲ့ မဟုတ်ရင် ညစာနောက်ကျလို့ ပွစိပွစိ‌ပြောရင်း ရွှေမျက်နှာ
တော်လေးညှိုးအုံးမှာ။

ရုံးကပါလာတဲ့စာရင်းဖိုင်တွေကို ဧည့်ခန်းထဲမှာ
ဖြစ်သလိုပစ်ချပြီး ညစာပြင်ဆင်ဖို့ မီးဖိုခန်းဘက်ကို
ထွက်လာခဲ့ပါတယ်။ အာပါးက ခိုင်းဖို့အဒေါ်ကြီးတစ်ယောက်ပို့ပေးမယ်ပြောပေမယ့် ဟန်ဘင်းတို့က ‌ယောက်ျားလေးတွေချည်းဖြစ်တာကြောင့် လက်မခံခဲ့ပါ။ ပြီးတော့ ဟန်ဘင်းနဲ့ကောအခြေနေကိုလည်း အားပါးကိုမသိစေချင်။

ဟန်ဘင်းညစာပြင်ဆင်ချက်ပြုတ်ပြီး‌တဲ့အချိန်က
၇ နာရီကျော်နေ‌ပြီဖြစ်ပေမယ့် ကောက ပြန်မရောက်
သေး။ ရေချိုးရင်း ကောကိုစောင့်လိုက်မယ်လို့တွေးပြီး ဟန်ဘင်းအပေါ်တက်ကိုတက်လာခဲ့ပါတယ်။
လူကိုစိတ်ပူအောင်လုပ်ရတာသိပ်ကြိုက်တဲ့ကောက တကယ့်အဆိုးလေးပါပဲဗျာ။

ဟန်ဘင်းရေချိုးပြီးလို့ ပြန်ဆင်းလာတဲ့ထိ ကောက
မရောက်သေးတော့ စိတ်ပူစွာဖုန်းခေါ်ကြည့်ပေမယ့်ကိုင်သူမရှိတဲ့အဝင်ကောလ်လေးက ဟန်ဘင်းကို
ပြောင်ပြနေသလိုလို။ ဟန်ဘင်းထင်ထားတာထက် ကောက ပိုပြီးရက်စက်နိုင်တဲ့သူထင်ပါရဲ့။

တစ်နေ့လုံးပင်ပန်းလာတာကြောင့် ကောကို
စောင့်ရင်း ဧည့်ခန်းကဆိုဖာမှာအိပ်ပျော်သွားပြီး
လန့်နိုးလာတော့ ည 9 နာရီခွဲ။ ဟန်ဘင်း အလန့်
တကြားထလို့ ကောအခန်းလေးကိုသွားကြည့်
တော့ စာကြည့်စားပွဲမှာစာလုပ်နေတဲ့ကောကို
မြင်ရမှ ရင်ထဲကအပူက ပြေငြိမ်းပါတယ်။

"ကော...ဘယ်ချိန်ပြန်ရောက်တာလဲ? ဖုန်းရော
ဘာလို့မကိုင်တာလဲ? ဘာလို့ဒီလောက်နောက်ကျ
နေရတာလဲဗျာ"

မေးခွန်းတွေဆက်တိုက်မေးနေတဲ့ ကျွန်တော့်ကို
မကြည်သလိုမော့ကြည့်လာပြီး...

"ငါ့ဘာသာ ဘယ်ချိန်ပဲပြန်လာလာ ဖုန်းပဲမကိုင်ကိုင် ဘာလို့ပဲနောက်ကျကျ မင်းနဲ့ဆိုင်လို့လား?"

"ကျွန်တော်က စိတ်ပူလို့ပါ ကောရယ်။ နောက်ကျမယ်ဆိုလည်း ဖုန်းလေးတော့ကိုင်..."