⚠️Yetişkin İçerik
"Onu benim öldürdüğümü mü düşünüyorsunuz?" diye sordum, normalde yapmadığım şekilde aramıza mesafe koyarak. Sıradan bir günde ona 'sen' diye hitap etmemi isterken, sorgu sırasında bu sorun çıkarıyordu.
"Dokuzuncu cinayet," dedi iç...
Bölüm şarkısı: Thoughts (feat Eve Belle & Megan Nic Ruairi)
1.BÖLÜM: İzi Kalmayan Yaraların Sızısı;
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
"Seni seviyor, sadece gösteremiyor."
İki Sene Önce:
Bazen nefret ettiğiniz kendinize kıyamazsınız. Teninizde oluşan kızarıklıkları okşar, öfkeyle hissedilen dokunuşların üzerini yumuşak parmaklarınızla kapamaya çalışırsınız. Dudaklarınızın arasından fısıltıyla çıkan, 'acıyor' kelimesini siz duyarsınız, sadece siz. Üzerinden yıllar geçse de acır çünkü. Benimki de acıyordu, izi kalmamış yaralarımın sızısını tenimde hissedebiliyordum.
Bu düşünceler zihnimde kalan nadir güzel anılara adeta bir hançer gibi inerken, ıslak yerden uzaklaşıp yüzümdeki donuk ifadeyle aynaya doğru yaklaştım. Bahsettiğim ağrıları tenimde hissetmeye başladığım zamanlarda eğer anıları zihnimden uzaklaştırmayı başaramazsam etkisi artıyor, ağırlaşıyordu. Tıpkı şu anda olduğu gibi...
Aynanın tam önünde durduğumda, çok uzun zaman önce acımasızca dokunulan tenimdeki çürükleri ve kızarıklıkları görür gibi oldum. Teyzem haklıydı; iyileşirim diyerek oluruna bıraktığım şeyler daha da kötüye gidiyordu.
Bana yapılanlardan dolayı kendimi suçluyordum. Her ne kadar öyle olmadığımı bilsem de, derinlerde bir parçam bunu kabul etmişti. İşte ben, elimi uzatıp aynadaki yansımama dokunurken bu parçamla savaşıyordum nefes aldığım her saniye. Sonuçlara bakılırsa pek işe yaradığı söylenemezdi. Yine de her şeye rağmen denemeye devam etmekten vazgeçemiyordum. Bu yüzden okşarcasına kendi yansımama dokunmaya devam ederken, "Onları dinleme," dedim başımı iki yana sallayarak. "Senin suçun değildi."
Birden gözlerimin önüne yerde kanlar içinde yatan adamın görüntüsü geldiğinde kaşlarımı çatarak hızla aynadan uzaklaştım ve hızlı bir şekilde bedenimin etrafına bir havlu sararak banyodan çıktım. Aynı hızda giyinirken yapmaya çalıştığım tek şey o kirli anıları zihnimden uzak tutmaktı. Hoş, tüm o bahsettiklerimin ve henüz değinmediğim şeylerin vuku bulduğu çatının altında yaşarken, bir zamanlar kanla yıkanmış zemine ayak basarken bu ne kadar işe yarardı, bilmiyordum. Ancak yine de bunu başarabilmek adına bugün bulunacağım seansı düşünmeye çalıştım. Artan sorunlarımdan dolayı teyzemin ısrarlarına dayanamayıp kabul ettiğim terapi seansı...
Bir zamanlar annem ve babamın yatak odasının önünden geçerken göz ucuyla bile kapısına bakmaya cesaret edemediğimi bir kez daha farkettim. Ruhumdaki karanlığın ortasına dikenlerini batırarak kök salan ve dallanıp budaklanan o olay esnasında bir hafta boyunca esir kaldığım o odadan çıktıktan sonra ve hatta sonraki süreçte teyzemin yanında kalıp tamı tamına on yıl sonra tekrar geldiğimde bile hiç cürret edip kapısına dokunmadım.
