Asıl Ben

Artık Biz Varız

İnatçı biriyimdir bölümü şimdi yazdım ama beğeni sayısı gelene kadar paylaşmıycamm şuan 13 beğeni var 40 a 27 kişi hadi bakalım son 5 kişi kaldı neyse

Bu arada arkadaşlar kitabın durumunu panomda paylaşıyorum isterseniz takip edin anlarsınız ne zaman bölüm geleceğini

...

Gözlerimi zor da olsa açmayı başardığımda hiç tanıdık olmayan bir odayla karşılaştım. Odayı yatarak çok göremesemde, duvarlardaki pembe renklerin hakimliği gözümden kaçmamıştı. Bu yüzden hastane odası olmadığını net bir şekilde anlamıştım.

Biraz daha kendime gelebilmek için gözlerimi kapattım ve derin nefeslerle kendimi sakinleştirmeye çalıştım.

İlk önce neden burda olduğumu öğrenmem gerekiyordu, 2.olarakta neden kendime bu kadar zor geldiğimi anlamam gerekiyordu.

Gözümü açıp tavana bakarak düşünmeye devam ettim. En son ne olduğunu hatırlamam gerekiyordu. Kendimi zorladım ama hiçbir şey net değildi, emin değildim hiçbir şeyden. En son yoktu sanki bende.

"Sakin ol Derin, sakin ol, sorun yok. Yavaşça ayağa kalkacaksın ve hatırlamakta zorlandığın şeyleri, buraya seni getirenletre soracaksın. Panik sadece zarar verir ve herkesin senden nefret etmesini sağlar. Evet işte böyle, derin nefes huh."

Kendimi sakinleştirmek için hayatımın bir parçası olan sözleri, dile getirdikten sonra biraz sakinleşmiştim.

Yataktan kalkmaya çalıştım, sadece çalıştım. Sanırım ayaklarım beni taşımakta zorluk çekiyordu, ellerimle yataktan destek alarak ayaklandım. Düşmeme izin vermeden yanımdaki küçük çekmeceli yere tutundum ve ardından hızlı bir iki adımla karşımdaki duvara verdim ağırlığımı.

Zihnimi ne kadar zorlasamda, hiçbir şey hatırlamamakta ısrar ediyordu. Anılarım silinmiş gibi hissettiriyordu. Kapıya kadar duvara tutunarak ilerlemiş ve kapıyı açmaya çalışmıştım.

Kilitli olma fikri aklıma bile gelmemişti ama kapı neden açılmıyordu. Korkuyla kalbim hızlandığında ne yapacağımı şaşırdım. Bir kez daha tüm gücümle kapıya asıldım ve kapı açıldı.

Hayatımda eminim ki hiçbir kapının açılması beni bu kadar mutlu etmemişti ve eminim ki hiçbir kapının kilitli olma düşüncesi beni bu kadar huzursuz etmemişti. Normalde kilitli kapılar beni her zaman mutlu hissettirirdi, tabii sadece bildiğim yerler için geçerli olan bir durumdu.

Sakince yine duvardan tutunarak yürümeye başladım. Kafamı kaldırdığımda gördüğüm şey beni şaşkınlığa sürükledi, bir evde bu kadar kapının olabileceği aklımın ucundan bile geçmemişti.

Bir kapının şık ve zarif olacağını da düşündüğümü hiç sanmıyordum bizim kapılarımız her evde olan tahta kapının 4 ya da 5 alanı cam olan kapılardandı fakat bu kapılar o kadar güzeldi ki hepsinin üstünde değişik semboler vardı, güzel desenlerle bezeliydi.

Bazıları roma şifrelerini anımsatıyordu. Belki de bu yüzden ilgimi çekmişti, bu tarz şeylere ilgim yok değildi ama bir an önce kendime gelip anımsayamadığım şeyleri sormam gerekiyordu. Bilinmezlik beni delirtecekti. Kendimi böyle şeylerle meşgul etmemeliydim

Kafamı eğip karşıma baktığımda, belki diğerleri için normal gelebilecek ama benim  için upuzun olan merdivenleri gördüm. Cidden kapana kısılmış gibi hissediyordum.
Şimdi ne yapmam gerek hiç bilmiyordum.