ÇÜNKÜ BURADA KALMALIYDI

Bölüm 4: Yıllar Sonra

Selam canımıniçleri!

Hemen kendinize sessiz bir köşe bulun ve hikayemize kaldığı yerden devam edin :,)

Keyifli Okumalar!

Satır aralarına bol bol yorum yapmayı ve oy vermeyi unutmayın lütfen ⭐️

*

BÖLÜM 4:

Y I L L A R
S O N R A

*

İnsan yok sayıldığı vakit kalpsiz de olsa göğüs kafesinde tarifsiz bir sızı hissedermiş.

*

Yanına otururken defterine yazmayı bırakmadan göz ucuyla bakıp önüne döndüğü için oturmak için izin isteyemedim bile. Baksa da istemeyecektim ama en azından yanına kimin oturduğunu bilmesini isterdim.

Ders boyunca bir kez olsun dönüp bakmadı bana. Bilerek mi yapıyordu?

Herkese karşı mı böyleydi yoksa sadece beni mi yok sayıyordu? İnsan yok sayıldığı vakit bir kalbi olmasa da göğüs kafesinde tarifsiz bir sızı hissedermiş.

O, beni yok sayıyordu. Kim olduğumu bile bilmiyordu oysa.

İlk ders olduğu için son sınıf olmakla ve üniversiteyle ilgili konuşma yaptı öğretmen. Ders bitene kadar arkama yaslanıp düşüncelerin bana açtığı savaşta hayatta kalmaya çalıştım.

Böyle şeyleri hiç umursamazdım.

İnsanların benden uzak durmak istemesi, gördüklerinde yollarını değiştirmesi, başlarına bela olmamam için yok saymalarına alışmıştım ama bunlar için önce beni tanıması gerekirdi öyle değil mi?

Motorla neredeyse ona çarpacaktım ama kim olduğumu görmemişti. Peki öyleyse neden bir kez olsun dönüp bakmamıştı yanında kimin oturduğuna?

Kollarımdaki dövmeler mi onu korkutmuştu yoksa? Hiç bakmamıştı ki, nasıl görsün vücuduma kazıdıklarımı.

Teneffüs zili çaldığında sınıftakiler yavaş yavaş dışarı çıkmaya başladı. Eğer sıradan çıkmak isterse benden izin istemek zorundaydı.

Hadi bakalım, şimdi de beni görmezden gel de görelim.

Nihayet kahrolası defterinin son satırına da bir şeyler yazdıktan sonra kapatıp kalemini kenara bıraktı ve usulca boğazını temizledi.

"Pardon." İpeksi sesi kulağıma iliştiğinde onu duymazdan geldim. "Pardon." Kimi yok saydığını bilmiyordu. Bu ona pahalıya patlayacaktı. Aynı şeyi ona yapmaktan keyif alıyordum. Biraz daha çabalarsa belki dönüp ona bakardım.

"Ders programı sisteme girildi mi?"

Ne?

Şaşkınlıkla dönüp baktığımda gördüklerim inanılır gibi değildi. Arkasını dönmüş, bir sıra arkamdaki kızla konuşuyordu. Aptal ders programı bile benden daha mı önemliydi? Gerçekten mi?

Sikerler.

Öfkeli bakışlarımı üzerine bile alınmadan arka sıradaki kıvırcık saçlı kızla yeni dönem, ders programı zırvalıkları hakkında konuşmaya devam etti. Bu saçmalığa daha fazla katlanamazdım.