Yaşadığım şeylerin ağırlığını artık taşıyamıyorum. Ne zaman kalksam ve yatak başlığına yaslanıp düşünmeye başlasam gözlerim doluyor ama ağlayamıyorum. Bengü'nün arkasından ağlayamamıştım, bu bazılarına samimiyetsiz gelebilirdi fakat bunu düşünebilecek bir halde değildim. Artık hastalığımı düşünmek istemiyorum bu yüzden babamın çalışma odasındaki dolaba odaklanmaya karar verdim.Geçen gün odasına girdiğimde annem yüzünden pek vakit ayıramamıştım. Beni sorguya çağıran kadın polis bana herhangibir haber vermemişti. Böyle olacağını biliyordum. Odamın kapısının arkasındaki mor askılıktan ceketimi aldım. O gün odadan çıkarken bir hışımla bu ceketin içine anahtarı atmıştım. Anahtar hala yerli yerindeydi. Sessizce odadan çıktım ve çatı katında olan odaya çıkabilmek için parmak ucunda merdivenlerden çıkmaya başladım. Annem evdeydi ve ne kadar sessiz olursam o kadar iyiydi. Kapıya anahtarı soktum ve ses çıkarmayacak şekilde yavaşca çevirdim. İçeriye girdiğimde derin bir nefes aldım. Fark edilmemiştim ve bu iyi birşeydi. Belki açılır diye dolabın çekmecesini son bir kez zorladım. Bir kere de beni uğraştırmayın ya açılıversen nolur sanki. Etrafıma bakındım ama ortalıkta bir bok yoktu. Belki de anahtarı annem almıştır. Ne alaka ya bu odaya bile girmez ki niye alsın? Odanın her yerine baktım ama anahtar yoktu. Gözüm çalışma masasının üzerindeki bilgisayara kaydı. Bu bilgisayar ben önceki geldiğimde burada değildi sanki. Ama burada bilgisayarla uğraşacak değildim aramam gereken bir anahtar vardı. Ben anahtarı ararken aşağıdan siren sesleri gelmeye başladı. Muhtemelen yandaki parkta yine ot satıyorlardı geberesiceler. Her seferinde yakalanıp devam etmek tam da onlara göre. Gerçi maalesef daha çocuk sayıldıkları için gözaltından başka bir bok vermiyorlar. Belki de bu çocuk saydıkları insanımsı şeyler yüzünden Bengü gibi insanların hayatı kararıyor. Böyle düşündükçe daha daha sinirleniyorum. İşime dönmeliydim aramam gereken bir anahtar vardı. Kapı ziliyle irkildim. Hadi amaa her seferinde tam zamanında çalıyor bu da! Anneme seslendim ama sanırım duymadı. Aşağıya bir hışımla inip kapıyı açtım. Az önceki siren seslerinin sahibi sanırım bu polislerdi.
-Buyrun karıştırdınız sanırım?
Biz torbacı değiliz onlar ileride sik kafalılar demek istedim ama sanırım zaten onlar için gelmemişler.
-Neslihan Yıldırım burada mı?
Öndeki siyah saçlı yeşil gözlü yakışıklı şey annemi mi sordu az önce?
-Burada ama ne işiniz vardı acaba ben yardımcı olayım?
Annemi neden istiyor olabilirler?
-Bengü Çimen davasında suçlu bulunmuştur. Karakola kadar bizimle eşlik edecek.
-Anlamadım?
Nasıl, annem, Bengü'nün davası, ne alaka?
Şok içindeydim, şu an anneme sesleniyor olmam lazım ama yapamıyorum. Hayır böyle bişeyi yapmış olamazdı. Bir açıklaması olmalıydı
-Kızım kim gelmiş?!
Annem gelmişti. Ona polisleri işaret edip iğrenmiş gibi bir bakış attım. Sanırım Bengü' nün davası için geldiklerini bildiğimi anlamış olacak ki yüzüme doğru ben yapmadım dermiş gibi bir bakış bıraktı.
-Hanımefendi bizi zorlamayın buyrun
Hala anneme bakıyordum günlerdir ağlayamıyordum şimdi ise kendimi tutamıyorum. Gözümden yaşlar akıyordu ama ben ifademi değiştiremiyorum. Kaşlarımı büzdüm ve mama isteyen bir kedi gibi anneme bakmaya başladım. Doğru gelmiyordu. Bengü öldüğünde en büyük tepkiyi annem vermemiş miydi? Benim verdiğim tepkiden bile daha büyük. O yapmış olamazdı. Annem ilerlemeyince polislerden biri kolundan tutmuştu. Hala yüzüne bakıyordum ama birşey söyleyemiyordum. İnanmıyordum ama şu an yaşadığımız şey neydi? Böyle götürebilmeleri için ellerinde bir kanıt olması gerekmiyor muydu? Annem gitmeden önce sarılmak istedi
-Kızım
Ağlıyordu. İkimiz de ağlıyorduk. Sarılmak istiyordum ama olmadı sarılamadım iki adım geriye gittim ve ellerimi önde birleştirerek aşağıya baktım, o an ki yüzünü görmek istemedim
-Hadi hanımefendi daha fazla uzatmayın!
Hala aşağıya bakıyordum, onu görmek istemiyordum belki de şimdilik sadece şu an, aynı babam öldüğünde olduğum gibi.
-Asyam hepsi senin için!
Hiçbir şey söyleyemiyordum. Kapının önüne çıktım ve arkasından bakakaldım. Ben ve tüm sokak...
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Ruhumu Geri Ver
General Fiction"Ben de herkes gibi olduğumu düşünürdüm. Herkes gibi okuyabileceğimi, gezebileceğimi ve hatta gülebileceğimi zannederdim. Daha doğrusu bu yalanla büyütüldüm. Babamın yanında geçiremediğim zamanı ve annemin yanında tükettiğim zamanı hakeder miydim bi...
