Bana doğru adımladığında ağaca bağlı olan atımı hızlıca söktüm. Tam atıma korkuyla biniyordum ki, genç adam bana seslendi.
"Tamam gelmiyorum korkma"
Gerçekten de gelmiyordu. Ellerini teslim olur gibi havaya kaldırmıştı.
"Korkmadım. Gidecektim zat...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
YIL 1922 _____________________
KAHIR _____________________
Geçmişim ailemin elindeydi. Hayatıma dair atılan her ilmek, itinayla beni kahrederek örüldü. İçimde bana yön vermek için yalvaran sesler, artık ip yumağını sen tutmalısın diyordu.
Maziyi değiştiremezdim ama atiistikbalimi hayallerime dair ilmeklerleörebilirdim. Belki de yazılı olan kaderimde, kendi geleceğim için yaptıklarımla çoktan güzel yerlere ulaşmıştım bile...
Ahşap cumbalı ve üç katlı bir dağ evinde yaşıyordum. Bu evin her odası neredeyse doluydu. Kalabalık bir aileydik. Ben evin büyük kızıyım, ismim Beylem. Yaşım on dokuz.
Daha çok gencim elbette ama üzerimdeki sorumluluklar benim ahvalimi günden güne solduruyor. Sanki yaşımdakiakranlarımrenkliydi, ben ise solmuş bir çiçek gibi hissediyordum.
Güneş doğmadan uyanmak benim vazifemdi. Döşeğimden çıktığım gibi üzerimdeki geceliği bir çırpıda çıkarıp, uzun elbisemi giydim. Mutfağa gireceğim zaman saçlarımı açık bırakmazdım. Uzun ve salık saçlarımı tarayıp ördüm.
Odamdan çıkmak için halim hazır olduğunda, benim döşeğimin hemen yanındaki döşekte uyuyan kız kardeşim Efil'in, üzerindeki yorganın açık olduğunu gördüm. Üşümesin diye ellerimle naifçe örttüm. Efil benden altı yaş küçüktü. Onun iyileşmesi için başarmak zorunda olduğum şeyler vardı.
Efil yürüyemiyordu. Yıllar önce yaşadığı kaza onu yürümekten etmişti. Aslında onun için bir tekerlekli sandalye fazlasıyla umut verici ve hayata bağlayıcı olabilirdi. Ama çok değerli aile büyüklerimiz Efil'in dışarıya çıkmasını istemiyordu. Zaten yürüyemiyor diye gerek yok diyorlardı. Ben kardeşimi hep kucağımda hava almaya çıkarıyordum ama büyüdükçe ağırlaştı. Artık yapamıyorum. Benden başka hiç kimse de onu önemsemiyor.
Derin bir nefes alıp kendimi koca bir günün mücadelesine hazırladım. İnandığım zaman başaramayacağım birşey olmadığını biliyordum. Odamızdan çıktım. Gıcırdayan ahşap merdivenlerden aşağı indim. Hava hâlâ aydınlanmadığı için lambayı açtım. Kahvaltı hazırlamaya koyuldum.
İlerleyen zaman içinde annem ve yengem de mutfağa geldiler. Benim hazırladıklarımı gözden geçirdiler. Yengem memnuniyetsiz bir kadındı.
