Hiç bir şey tesadüf değildir.

4.Bölüm: Cam parçası

Hani bazı anlar olur ya herşeyin rüya olmasını istersiniz.Gözlerinizi açtığınızda aslında her şeyin bir rüya olduğunu görmek istersiniz.İşte şimdi  o haldeyim. Nasıl gerçekleşti bilmiyorum ama her şeyin bitmesini gerçekten  istiyorum.Annemin uyan kızım demesini istiyorum.Rüya olmasını istiyorum....

3 gün sonra:
Bu gün kolejimize  diger kolejlerden çocuklar gelicekti.Sadece bize bunu söylediler.Başka bir şey yok.Hiç bir şey bilmiyorduk.Sadece gelmelerini bekliyorduk.Burslu olucaklardı. Ama kimlerdi.Aniden neden böyle bir haber duyuldu ki. Hemde bize onları iyi karşılamamızı söylediler.Yine her zaman ki gibi kendi halimde kızlarla takılıyordum. Leyla bana kimin aradığını söylememişti.Ama o günü hiç bir zaman unutmuyucaktım.Ve yine yapıcaktık.
Aslı öğretmen:Melisa kızım laboratuvara gide bilirmisin?Kızım orada kutular olmalı onları bana getirirmisin?
Ben:Tabi ki. Şimdi giderim.
Evet oturduğm yerden kalktım.Ve laboratuvara gittim.Beni 8,10 kutu karşıladı. Bunların hepsini tek başımamı taşıyacaktım. İçimden yok artık dedim.Ben sabaha buradan ancak çıkarım.
-Merak etme 10 dakikaya bitiririz.
Hemen bu sese arkamı döndüm. Ve karşımda Alperi gördüm.En ama en gıcık olduğum çocuktu bu benim.
Ben:Teşekkür ederim ama ben hall ederim.(Trip atar gibi dedim)
Alper: Aman aman.Canım benim merak etme yemem seni.Hem Aslı öğretmen bani sana yardım etmem için gönderdi.
Alperin sözlerine cevap vermeden kutuları taşıdım.Sakince, konuşmadan. Alper çok zengin aileden geliyordu. Her kes ona aşıktı.Tamam yakışıklıydı, ama iyi insan değildi, benim için. Artık kutulardan geride beşi kalmıştı.
Alper:Yoruldun mu?
Ben:Hayır.
Alper:Melisa sen neden bana tiriplisin?
İşimi durdurdum ve cevap verdim.
Ben: Alper ben sana tripli değilim.Sen kendin öyle  sanıyorsun.
Alper: Ver ben taşırım dinlen.
Ben:Gerekmiyor.Hem ben taşıyamıyormuyum ki?
Ama evet bu kutu çok ama çok ağırdı.Aniden, bilmeden kutu elimden düştü çok ağır olduğu için bileğimi incitmiştim.
Alper:Melisa.....İyimisin.Melisa izin ver bakayım bileğine.
Ben:İyiyim.
Alper:Kızım bu mu senin iyi olşun? İzin ver bir bakayım.
Alper nazikçe bileğime bakıyordu. Gerçekten çok yanmıştı canım.Alper bana bakarak söyledi.
Alper:Sen kandan korkuyormusun?
Bileğimi sıkıyordu Alper.
Ben:Korkuyorum,evet.Alper bileğim acıyor bir az yavaş.
Alper:Sen şimdi cama bak.Bana bakma.Bak nileğin kanıyor.Cam kesmiş.Ama çok kötü. Sen bakma .
Ben:Alper.....kutuda cam bir şey olduğunu bilmiyordum.
Canım ilk başta acımıyordu ama git gide acımaya başlamıştı.Ve bakmamak için zor duruyordum.Çünki gerçekten korkuyordum.
Alper:Cam parçaları sivirmiş kollarını küçük küçük.Bir şey bulursam silerim elini, bileğini.
Alper bir şey arıyordu ki, içeri birisi girdi. Şimdi varya öyle bir hale gelmiştim ki bu sefer.Kalbim yerinden çıkıcaktı.Neden mi? O burdaydı, benim olduğum okulda.
-Şeyy yardım edeyim mi?
Alper:Yanında bir mendil falan var mı?
-Var.
Ses tonu öyle güzeldi ki, anlatamam. Bakışı, var deyişi çok güzeldi.Acımı unutdum aniden.
Alper:Sen bileğini sile bilirmisin? Ben hemen aşağı gidip gelicem.
Alper kutulardan ikisini götürüp gitti.Ben ve o yanlızdık.
-Acıyormu? Silmeme izin verirmisin?
Ben:Y-yok .Yani sile bilirsin.
Bir anlık kanada baktım, onada.Beni tanımıştı o. Bileğimi tutdu.Alperden daha nazikçe. İnanamıyordum. Burslumuydu o burada. Sakince baktım ona.
-Bitti......
O an ikimizinde bir bakışı vardı bir birimize anlatamam size. İkimizde göz gözeydik.İkimizinde gözleri bir birimize bakıyordu.İsmini bilmiyordum onun.Otobüste gördüğüm ve baktığım biri şu an bana bakıyor.Hani sondu bu.Şimdi korkuyordum.Onu her gün görücektim. Ben sustum o sustu.Çok yakindik bir birimize o an.Ama sakince kendimi ondan geri çektim.O olduğu yerde kaldı.Ve sadece gözlerime baktı. Nedenini bilmiyorum   ama o gözler yapma der gibi bakıyordu....