Hiç bir şey tesadüf değildir.

8 bölüm.Masal yeni başladı .

Nereye gitmişti şimdi o?hangi okula?onu hiç mi göremiyicem şimdi?aklımda bunlar dolaşıyordu.Herşey bir anı olark kalıcaktı.Zilin vurulmasına 5dk kalmıştı. Derse girmemiştim. Sadece oturdum ve düşündüm. Neden böyle olduki. Dışarıya baktım.Ve o an onu gördüm.Evet gidiyordu. Gidiyordular. Son kez pencerenin önüne çıktım.Onu görmek için,son kez ona bakmak için. Baktım ona, ama o da bana baktı. Yine gözlerimiz buluştu. Bana gülerek baktı. Kimse görmeden el salıyıp gitti. Gözümden yaşalar düşüyordu.Resmen ben onun için ağlıyordum. Kendimi toparlamaya çalıştım. Zaten sonra zill çaldı ve gittim.O an aklıma bir şey geldi. Leyla...Onun baktığı çocukta gitmişti. Onun  şu an ne halde olduğunu tahmin ediyorum.İsmi neydi şu çocukun? Diye düşündüm.Ve sonra buldum. Ateşti ismi.Leyla kızlardan duymuş.Sınıfa girdiğim an Leylayı gördüm.O kadar masum gözüküyordu ki.
Ben:İyimisin?
Leyla:Asıl sen nasılsın?
Ben: İyi olmaya çalışıyorum.
Leyla:İyi olmaya çalışıyorum.
Durdu,sesizlik yarandı.
Leyla:Tamam ben hiçte,yani daha yeni tanışmıştım.Ama sen... Sen şimdi ne yapıcaksın? Yani nereye gittiğinide bilmiyorsun.Sizin çok qaripte olsa anılarınız var.Sile bilicekmisin o anıları.
Baktım ona, gözlerim dolu şekilde.
Ben:Hayır. Ben izin alıp eve gidicem ya.
Leyla:Tamam.İstersen seninle geliyim.
Ben:Yok.Şimdi ikimizde gitmiyelim.
Leyla:Tamam.
Sonra kalktım ayağa.İzin allıp gittim.Yol boyu onu düşündüm. Otobüse binmiyicektim ama sanki ayaklarım beni oraya götürdü.Otobüse bindim.Ben daha düne kadar otobüsü sevmiyordum. Kalabalık,sesler,her kesin bakışları.Ben bunlara nefret ediyorken şimdi otobüsü seviyorum.Ben onunla otobüste tanıştım. Ben onunla tanıştığmyeri sevdim.  Ona baktığım yere baktım. Anılarımızı  hatırladım. eve gittim. Kendime  gelemiyordum.Yatağıma gittim. Yorganımı üzerime çektim. Ve bir müzik açtım.Tabiki bir şey olduğu an, kitaplar , müzik gibi şeyler içimi rahatlatıyor,  sakinleştiriyordu beni . Ve şarkıya kulak verdim.
Yordu gidişin,
Seviyordum deyişin...
Diyordu şarkıda. Ağlıyordum.İçimi korku kaplamıştı. Ve böyle devam etti şarkı.
Elin oldu ellerin
Sanma yine de seni beklerim.
Bak, tüm anıları yak
Unut kenara at.
Devam ediyordu. İçten ağladım.En derin içten. Kaltım sonra ayağa. Gittim. Markete gittim. Şimdi diyiceksinizki ne alaka .Ama çok alakası var.Size bunu diyeyim. Eğer bir yeriniz acıyorsa, moraliniz bozuksa,kendinizi kötü hiss ediyorsanız  markete gidin,alışverişe  gidin fark etmez.Ama o anlarda kafa dağıtmak çok iyi bir şey . Alışveriş yaparak rahatlar insan.En azından biraz fikriniz, düşündüğünüz her neyse inda olmaz.Bende öyle yaptım. Markete girdim. Ama yine onu düşündüm..Ona çarptğım anı düşündüm. Bu bile,bu gün iyi gelmemişti bana.Hemen aldıklarımı ödedim.Ve oradan çıktım.Kendi yolumla gidicektim ama.....ara sokak.Evet ara sokak beni o sarhoştan korumuştu. Belki yine korur dedim.Hiç düşünmeden girdim o sokağa. Başıma bir şey gelmesini de düşünmeden. O sokakla gittim ama ne sarhoş insan vardı nede o. O an o sokaktada bağırdım.Ne yani niye yoksunuz şimdi?Neden şimdi mi sarhoş olamayışınız tutdu?Ama yunede devam ettim.Kimse gelmeyeceğni bildiğim halde . Eve  vardım. Birer birer Aldıklarımı  yerleştirdim. Sonra okul çantamı boşaltdım.Ama çantamdan bir şey düştü. Bir kağıtdı. Acıp okudum.Ve şok olmuştum.
" Uzaklarda ara artık beni,yakınlarda değil. Bende istemezdim böyle olmasını. Ama masal bitdi prenses. Gerçek dünyaya hoş geldin.Ben asla yoktum,tamam mı?HERŞEY BİR RÜYAYDI"....
Bunu bana o yazmışdı.Batu...ama kaşla göz arasında nasıl koydu çantama? Nasıl yaptı bunu?elimdeki kağıta baktım dakikalarca.Aslında mantıkla deşününce bunu Alperde yaza biler ama bu Alper değildi. Bana prenses diyen ilk kişi oydu. Sahi ya bana prenses diyen ilk kişiydi o. O zaten help ilkti ama.Bu sözü onun ağzından duymak rahatlatdı beni. Ve gülerek bunu söyledim.Masal yeni başlıyor prensim.Sen hep vardın,ben hep vardım.Sende hep olucaksın,bende hep olucam söz veriyorum...