BOZDAĞ ( HÜKÜMDAR SERİSİ 2 )

•31•

İyi okumalar. Uzun zaman oldu ama telafi edeceğiz merak etmeyin :)

| BÖLÜM ŞARKISI |

Dedublüman - Rüya gibi

•••••••••

PERİ AKASYA ( NAKAMURA-SAN)

Yıllar bizden çekip aldığı onca hatıranın kapalı defteriydi. Tozlu rafların arasından çıkarılan her cilt açılmayı bekleyen bir yaraydı belki de ?

Titreyen ellerimin üzerinden gezindiği her sayfa da kahrolan yine ben dökülen yaşlarım yine ben..

İnsan en çok hangi yarasından kanardı ? Herkesin derdi farklıydı ama mutlaka can evi vardı değil mi ?
Olmalıydı...Geçmişin getirdiği onca acından anısına dökülen yaşlarım boşa değildi ki ?

Ben Periydim.
Kimsesizlikle daha bebekken tanışmış da yıllarım bana bir katili anne diye başıma kakalamıştı.

Siz hiç annenizi öldüren bir katile anne dediniz mi ?
O silahın tetiği çeken elleri saçlarınızı okşadı mı ?

Dilinizden her anne lafı savrulduğu için kendinize lanetler yağdırdınız mı ?

Bebektim ben , annemin ölü bedenin kollarının arasından alındığım da küçücüktüm.
Bir intikam uğruna karşılıksız aşkın suçunu üzerime yıkmışlardı da haberim yoktu?

Canım acıyor desem sarılacak kimsem de yoktu ?
Ben tek başıma kalmıştım yine , eskisi gibi akan yaşlarımı kendim silecektim ama gücüm yoktu.

Benim artık dayanacak gücüm yoktu. Kaburgalarımın arasında atan kalbin ben de ki değeri de yoktu işte ?

Ben neden yaşıyordum ki ? Ben neden nefes almaya devam ediyordum ki?

Bu dört duvar arasına sinen bedenim korkaktı , kalkıp o kapıdan çıkamayacak kadar korkak ve zayıf!

Ben peri , kimsesizliğin içinde dünya denilen o yerde bir başına yaşamaya çalışan insandım.

Sekiz yaşında işkencelere maruz kalan bedenim , on üç yaşım da elime zorla tutturulan silahla katil olmaya zorlanandım.

Ben kan dökmeyi bile bilmezdim ki önceden !? Çok korkardım karanlıktan , hep ismini anmayı red ettiğim o kadının kollarına sığınırdım çocukken.

Kahramanım sandığım insanın acımasızca öldüren bir kadının merhamet sandığım kollarına...

Çok soğuktu.
Her şey çok soğuk renkler çok soluktu gözümde ?

Az önce az da olsa güneşin vurduğu camdan kara bulutlar geçecek kadar kararmıştı işte dünyam.

Nefesim sanki tükenecek kadar azdı da kendimi dipsiz okyanusun kara deliğinden kulaç ata ata kaçmaya çalışıyordum.

Sahi ben ne yapıyordum ? Elimden duran bu defter önüm de açık duran bilgisayar'ın kapağı bana neden geçmişimi yüzüme çarpıyordu.