නිදුක්

episode 12

මට තාමත් මතකයි එදා පලවෙනි වතාවට දෙනුවන් අයියා එක්ක කලුතර බෝධියට ගිය දවස . මම අදටත් පසු තැවෙනව දෙනුවන් අයියා ගැන නෙවෙයි එයාව මුණගස්සපු ඉරණම ගැන .
මම දැනන් ඉදියා මේ වගේ දෙයක් වෙන බව
මොකද මම overthinking කෙනෙක්. දෙනුවන් අයියා ජීවීතේ අහම්බෙන් හරි මට මුණගස්සපු මට මේ ආත්මයට මුණ ගැහුනු ආදරණිය ම මනුස්සයා.

මතක කියන්නේ අමතක නොවන දේවල් වලට .ඉතින් වැඩක් නෑ මම මතක මරන්න ගන්න උත්සාහය. මට ඒවා අමතක කරන්නත් බෑ .හරියට බෙහෙත් වගේ.
ඒත් මේවා අධිමාත්‍රා. ලෙඩෙ හොද වුනත් නැතත් ජීවීත කාලයටම ඕන මාත්‍රා.
හරියටම මතක වගේ..

-

දෙනුවන් අයියා දිහා බලාගෙනම හිතේ හැටියට කදුලු ගංගා නමක් නොදන්න තීනවද කියලවත් නොදන්න මුහුදක් හොයාගෙන මගේ කම්මුල් වලින් ගැලුවා .
දිය පාරක් ගලපු තැන්වල දිය සීරාව වගේ මගෙත් කම්මුල් පෙගිලා. ඒවා දැනටමත් රතු වෙලා ඇති .මගේ ඇස් ඉදිමිලා තඩිච්චි වෙලා ඇතී .මම දන්නවා ඒක. මොකද මම සිය දහස් පාරක් කණ්ණාඩිය ඉස්සරහ අඩලා තියෙනවා. අඩපුවැ side effects තීනවද බලා ගන්න කණ්ණාඩි වලට එබිලා තියෙනවා.

මම හිතුවා දෙනුවන් අයියා දැන් කියයි දැන් කියයි අඩන එක නවත්තපන්. ගෑනී වගේ අඩන්නෙපා කියලා. නෑ එයා එහෙම කිව්වෙ නෑ .ඉස්සර මම අඩද්දි කණ්ණාඩියෙන් පේන මනුස්සයෙක් මට එහෙම කිය කිය එයත් අඩ අඩ බනිනවා. දෙනුවන් අයියා මුකුත් නොකියා සැරින් සැරේ එයාගේ ලේන්සුවෙන් මගේ කම්මුල් පිහදානවා. හිතුන ගමන් ඔලුව අතගානවා. අඩුම තරමේ මම කියනකල් ඇහුවේ නෑ ගෙදර යමුද කියලා..

' ගෙදර ' ....
මට ගෙයක් නෑනේ .තිබුනට ඒක ගෙයක් නෙවෙයි නෙ .හැබැයි එක දෙයක්. දෙනුවන් අයියා මාව එක්කගෙන බස් හෝල්ට් එහෙකට ගියත් මට එතන ගෙයක් වගේ දැනුනා . අපි එනකොට පන්සලේ ගොඩක් අය බෝධි පුජා ඉවර කරල ගිහින්.

කලුතර වැඩිපුරම ලස්සන හවසට .ඊටපස්සේ රෑට. ලස්සන වැඩි වෙන්නේ අඩු වැඩි නැතුව ගානට ඇදුම්වල පින්සලෙන් තිත් තිය වැටෙන හිරිපොදයකට.
අදත් ඒ වගේම පිණි වැස්සක්. දෙනුවන් අයියා එයාගේ කැප් එක මට දැම්මෙ වැස්සටත් බැන බැන .
එයාට චුරු චුරුවක් උනාට මට ඒක ගෙනත් දුන්නෙ වචන කරගන්න බැරි feeling එකක්.
කොහෙද ඉතින් මේ මනුස්සයට ස්වබාව සෞන්දර්ය  ගැන මෙලෝ හැගීමක් නෑනේ .