නිදුක්

episode 32

ජීවිතයේ ඛේදවාචකය යනු මරණය නොවේ .සැබෑම ඛේදවාචකය නම් අප ජීවත් වෙමින් සිටියදී අපේ අභ්‍යන්තරයේ දේවල් වලට මිය යාමට ඉඩ දී සිටීමය ..

- නෝර්මන් කසින්ස්...

මැරිලා ගියා නම් හොදයි කියල මට දැන් හිතෙනවා. මගේ ජීවිතේ වස්සාන සෘතුව අරන් ආපු මනුස්සයා එක්කම ඒ වස්සානේ මගෙන් ඈතකට ගියා ..
ආයෙත් නොඑන්නම...
එයාගේ කියලා මට ඉතුරු වුන ගිටාරයෙ පලවෙනි තත වෙව්ලන මගේ අත්වලින් අඩද්දි පාන්දර එකත් පහු වෙලා.
ගේ මුදුනෙම වහගෙන උලලේනියක් මූසල විදිහට කෑ ගහද්දි මූසල විදිහට අඩන මගේ හදවත ගැන කියන්න මම ගිටාර් එක අතට ගත්තා..

බැස ගියායින් පසුද
අහසක සඳක් ගැන කවි ලිවීම ..

ප්‍රේමියේ ප්‍රේමයෙම හැටීයකි
නොලද මුත් තව බැඳීම...

පෑරූවද මතකයන් මතුවී
නුබේ උවනත දැකීම ..

වරක් නොව තව වරක් පුලුවනි හදවතක් ඉන් නිවීම ..

ගංගාධාර එහෙම කිව්වට මතක එනකොට ඇස් කොච්චර තෙත් වුනත් පපුව ගිනි ඇවිලෙනවා..
මොනව කරන්න ද මොනවද කරන්න ඉතුරු වෙලා තියෙන්නෙ කියලවත් මට තේරෙන්නෙ නෑ. .
මෙච්චර කාලෙකට දවසක් නෑර හරි තනි රැකපු කෙනා වෙනුවෙන් හිස් වුනු ඇදේ එක පැත්ත දිහා බලාගෙන මම හූල්ලනවා..
අද අමාවක දවසක්. තරුවක් වත් නොපායපු මහ කලුවර මූසල රාත්‍රියක්.
මගේ මුලු ජීවීතෙටම අමාවක ලබලා ඉවරයි. මේ වගේ රැයවල් මම මැරෙනකල්ම ගත කරාවි.
මොකද වෙන උන්ට වගේ කවුරු කොහොම කිව්වත් පලමු ප්‍රේමය නෙවෙයි හිතට දැනුනු ප්‍රේමය අමතක කරන්න බෑ ..
මට එහෙම කරන්න හිතන්නවත් බෑ ..

______________________________________

අද තමයි අන්තිම දවස .
මමයි උබයි ටික කාලයක් හරි එක වහලක් යට උන්න මේ ගෙදරින් දොට්ට බහින දවස. .
බඩු අස් කරලා පාලු වුන කාමර බලන්න මම තව පාරක් වටේ ඇවිද්දා..
දෙනුවන් අයියගෙ කාමරය අනිත් කාමර වලට කලින් ම පාලු වුනා .
මගේ කන්වලට තාමත් මේ ගෙදර බිත්ති වලින් එක එක සද්ද කාන්දු වෙනවා වගේ..
එයයි මමයි සින්දු කියපු ගිටාර් ගහපු ඉස්තෝප්පුව..
හැමදාම කෑ ගගහා හරි පුලුවන් තරම් රහට කෑම හදන්න දත කාපු කුස්සිය ..
ආදරෙයි නොකියා ආදරේ උණුහුම ලබපු එයාගෙයි මගෙයි කාමර දෙක ...
ඔව් ඒ හැමදේම පාලු වෙලා ...
මම ඒ මතකෙ විතරක් අරන් මෙහෙන් යනවා ..මට ඉතුරු වුනෙත් ඒ දේ විතරයි.