Aisha, poor and helpless, has nowhere to turn. All she has left is a mysterious necklace from her childhood. With chaos engulfing her town and no other choice, she flees to avoid capture by the monsters who snatch women for their queen. Lost in the...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
I don't know where am I but when I opened my eyes I just found myself standing in the middle of a hill and I was facing a sea of fire beneath me.
Mabilis akong nagtaka sa kung saan at kung paano ako napunta sa lugar na ito. Pinagmasdan ko ang paligid, there were trees everywhere. The sounds of the birds chirping like they were running away from something.
Nasaan ako?
I looked at myself. I wasn't wearing my dress anymore or even my uniform, instead I saw myself wearing dirty clothes and I don't even wear any shoes.
Napaatras ako sa nasaksihan ko.
Why am I wearing these? Where am I? I'm I touched myself to check if I'm dreaming or not. I even kicked the stone in front of me and I winced when it hit my nails.
I can feel a thing, it's real. Kung ganon, nasaan ako? Paano ako napunta dito?
Muli kong nilibot ang mata ko sa paligid. And to my horror, the sea of fire I saw beneath the hill was my town.
How the hell did I get here?
Nagsimula akong kabahan nang mapagtanto ko kung nasaan ako ngayon. Ang unang nasa isip ko ay alamin kung bakit ako narito at malaman ang daan pabalik sa Academy.
Kumilos ako pababa ng burol, patungo sa kagubatan sa likod. Kabisado ko pa ang daan dito kaya sana makabalik ulit ako sa Academy dahil paniguradong hinahanap na ako ni Moriko.
Nagpa-panic akong tumakbo ngunit napatigil ako ng may biglang sumagi sa isipan ko. Kaagad akong lumingon pabalik sa bayan kong napuno na ng apoy.
Si Peter.
I need to go back to save him. It's my chance! At kapag nakita ko siya ay isasama ko siya pabalik sa Academy. Doon ligtas siya, doon walang nakakakilala sa amin.
Tumango ako, convincing myself of the things I had to do. Nandito na ako, so I need to do this.
Walang pag-aalinlangan akong bumalik paakyat sa burol para tumungo sa kabilang parte kung nasaan ang daan patungo sa bayan namin.
Ngumiwi pa ako ng maapakan ko ang matulis na bato mula sa damuhan. Hindi na yata nasanay ang paa ko na walang sapin, dati naman kahit magdugo pa ang sugat ko sa paa ay hindi ko alintana pero ngayon.
Hindi ko na lang pinansin ang sugat ko at mas tinuunan ng pansin kung paano ko masasagip sa Peter.
Bumalik ako sa kung saan ako nanggaling. Kung saan kami huling nagkita.
Tandang-tanda ko pa ang mga panahong yun. Ang mga panahong takot na takot ako at hindi ko na naisip pang iligtas siya. Alam kong maling-mali ako doon, pero itatama ko na ngayon na may pagkakataon na ako.
