The Evil's Bite

Kabanata 25

Kabanata 25

Marked

“Apo, gising na! Hindi ka ba magtatatrabaho ngayon?”

Trabaho? Nagising ako agad nang marinig ko ang ang boses ni Lola.

Agad kong inikot ang aking paningin sa paligid. Nakabalik na ako! Hindi ako nag-aksaya ng oras at bumangon. Malibilis na lumabas sa kwarto upang hanapin si lola.

Ngunit sa halip na sa loob ng bahay pa rin ako ay hindi ko inaasahang paglabas ko sa aking kwarto ay sumalubong sa akin ang kagubatan.

Lumingon ako sa pintuan na aking pinanggalingan ngunit naglaho ito at tanging nakapalibot lamang sa akin ay nagtataasang mga puno. Masasabi kong umaga pa dahil hindi naman madilim ang kalangitan ngunit maambon.

Kaluskos ng dahon, mga patak ng tubig, at huni ng mga ibon ang aking naririnig. Bakit ako narito? Ginala ko ang aking paningin sa paligid ngunit wala naman akong ibang nakikita kundi mga nagtataasang puno.

Sa hindi inaasahan ay may narinig akong pamilyar na huni—huni ng isang uwak. Ito rin ‘yong uwak sa aking panaginip at ang uwak sa palasyo.

Lumipad ito palapit sa akin. Sa pag-aakalang dadakmahin ako nito ay agaran akong yumuko. Ngunit, dumaan lamang ito sa akin. Hindi ako nagdalawang-isip na sundan ito, hanggang sa ‘di inaasahan ay dinala ako nito malapit sa may talon at naglaho na lamang ng parang bola.

“Aw!” My eyes immediately search where that noise came from when it landed on a boy sitting on the big rock near the waterfall lake.
“Bata! Ayos ka lang?!” Tawag ko dito. Hindi malayo ang pwesto ko sa batang lalake ngunit batid ko’y hindi niya ako naririnig o nakikita dahil nakatalikod ito sa pwesto ko.
Walang pag-alinlangan na lumapit ako. Hindi ko na naisip na mabato at tubig na iyong nilalakaran ko.

“Bata---.“ Hindi ko matapos ang sasabihin ko nang mapagtanto ko na hindi niya ako nakikita at naririnig.

“Hey stop! Your beak hurts haha!” Natatawang pagkasabi ng bata sa uwak.

Tumigil naman ang uwak sa ginagawa ngunit ang tinuka naman nito ay ang suot na kwintas ng bata.

“Not that!” Agaran na hinablot ng bata ang kwintas sa tuka ng uwak ngunit imbes na nakuha na nito ay naputol ang tali ng kwintas sa kanyang leeg at nahulog sa tubig ang kwintas sa mismong kinatatayuan ko.

Pupulutin ko na sana ang kwintas ngunit napatigil ako nang makita ito. Malinaw ang tubig kaya kahit papaano ay malinaw ko pa ring nakikita ang pendant nitong kulay pulang buwan. His necklace is identical to mine.

Bago ko pa makuha ang kwintas ay nakuha na ito ng bata.

“That’s mine…” Sabi ko sa bata kahit na parang hindi niya ako nakikita o naririnig.

“I almost lost it!” May inis na sabi ng bata at tumakbo ito patungo sa kahuyan.

“Sandali! Bata!” Sinundan ko ang bata ngunit biglang nagliwanag ang paligid at bumungad sa akin ang isang silid.

“She’s my mate! I can feel it, Father!"

"You can't have a human!"

"Well, she's not!"

It's Matheus and... His Father? I never saw him since I got into the castle.

"How come she is not when you said that she is in the mortal world?" I can feel the confusion and at the same time the coldness of his father voice.

"She is a descendant of Aurelia."

"Aurelia... Hmm..." His right hand caressing his chin.

"Marahil ay alam na ito nang mga Domenico. Kailangan mong maunahan ang mga 'yon kung hindi mo nais na maagaw nila ang sayo."

Biglang naglaho ang silid kung nasaan sila Matheus at ang kaniyang ama at nagbago ang paligid at hanggang sa naging pamilyar na ito.

May narinig akong pamilyar na mga boses kaya hinanap ko kung sino ang mga iyon at parang tumigil ang aking Mundo sa aking nasaksihan.

This is our place and now here is the two people who I missed the most. My mother and my father are sitting in the bench near the river. I was about to run towards them but my feet can't move. I don't know why. I am panicking, I want to approach them and hug them but I can't.

"Ma! Pa!" But they can't hear me.

They're laughing, seems like they're happy. Then I saw her bump tummy. She's pregnant with me.

"My mate." Rinig kong bulong sa kung saan kaya napalingon ako kung sino iyon. At sa hindi kalayuan ay may nakita akong nakatayo. That person is wearing a long cape cloak.

I can't explain why my feet suddenly moves towards that person.

Hindi ko gustong lumapit sa kanya, hindi dahil sa takot ako kundi dahil baka makita ako nito at ano pa ang gawin ng taong ito sa'kin.

Nakatayo ito sa isang malaking puno at nakamasid sa mga magulang ko.

Napatigil ako sa mismong harapan nito. At nagulat sa hindi inaasahan.

"Matheus?" Bigkas ko sa pangalan nito ngunit batid ko'y hindi niya ako narinig o kahit man lang nakikita dahil nasa harapan na niya ako mismo.

I waved my hand right in front of his face but there was no reaction. It seems like he can’t see me. Hindi ko alam kung bakit ko nakikita ang pangyayaring ito. Bakit nandito si Matheus sa mundo ng mga tao. Bakit ito nakamasid sa magulang ko. What was he doing here?

Muli ay biglang nagbago ang paligid at sa pagkakataong ito ay narinig ko ang natatarantang boses ni lola.

"Isakay mo na siya sa sasakyan Dencio at mauna na kayo sa hospital! Ako na ang bahalang magdala ng mga gamit. Susunod ako sa inyo.”

Tinulungan ni lola si mama na pumasok sa sasakyan at dali-daling sumunod na pumasok si papa sa sasakyan. Papasok na rin sana ako sa kotse ngunit napatigil ako nang may nakita akong anino sa hindi kalayuan. Makulimlim ang kalangitan dahil siguro ay malapit na gumabi kaya hindi ko makita ng malinaw kung tao ba iyon o guni-guni ko lang. Hanggang sa makaalis ang sasakyan ay nawala na rin pati ang anino.

I was about to find it when the place suddenly vanished and replaced with a familiar scenario. I, myself sitting inside a car, with my father on the drive seat and my mother on the front seat— and my 10-year-old self, sitting beside me.
No!
“Ma… Pa—” I felt my heart slowly stops breathing. I want to touch them, reach them. But I felt like I was glued at my place.  I tried my best to reach them with my hands but it seems I am so far from them but even if I am just near.
I was trying my best to move until I saw the truck, this scenario. No! I instantly closed my eyes. I don’t want to witness this again. 

Until I heard a familiar voice. My voice.

"M-ma!? Pa?!"
"Tulong!! Tulongan niyo kami!"
She’s scared, screaming, and crying.
Naririnig ko ang hikbi at pagsigaw nito hanggang sa nawala na boses nito kaya agad kong iminulat ang aking mata.

“Tulong—” hindi inaasahang kataga na lumabas sa bibig ko. No… I am here again. witnessing and experiencing the accident that happened to me.

Coldness of the air blew my system, the door at my side open and a cold a hand pulled me.

“I’m sorry for being too late my love.” A familiar voice. I have had a chance to see his face when he suddenly embraced me. I can hear his heartbeat and I felt the warmth through his embrace. He was embracing me like I am the most important person in his life. Who is this man? Bakit ito humingi ng tawad sa akin?

Unti-unting lumuwag ang pagkakayap nito sa akin ngunit hindi niya ako binitawan. His other arms still embracing me, then his other hand caresses my forehead, to my cheek, and down to my chin.

He raised my chin using his hand to meet his gazed. Those Gray eyes.

Matheus.

“Rose…” He whispered.
My vision slowly blurs, and then unexpected thing happened.

I felt a sting of pain on my neck. He marked me.