The Evil's Bite

Kabanata 8

Wind

I suddenly woke up because I felt something stranged. And there! The prince was staring at me while sitting at the table close to his closet.

"Good morning." Bati nito,  ngunit parang hindi naman maganda ang umaga nito. He's now wearing his poker face look. Tsk!

"Morning too." Walang ganang sagot ko.
Babangon n asana ako ng magsalita itong muli.

"You're going to take your breakfast here."
At biglang bumukas ang pnto at iniluwa nito ang isa sa tagapagsilbi na kasama ni Elora kagabi. Tulak-tulak ang push cart table patungo sa kama ko.

"How about you?" baling ko ditto ng makalabas na ang tagapagsilbi.

"If you'll offer...your blood to me, then I'll be grateful." He smirked.
Napasinghap ako sa sinabi nito, kaya napaiwas ako ng tingin. Ngunit isang kurap  ko lang ay nasa tabi ko na ito. He's now sitting at the side of the bed closed to me.

"I'm just kidding.." bulong nito at hinaplos ng pala  nito ang pisngi ko. Iiwas n asana ako ngunit pinigilan niya ako at pinilit na tagpuin ang mata ko.

"I don't want to hurt you."
Habang hinaplos nito ang buhok ay hindi ko maiwasang mapatitig sa mukha nito. He has a gold pair of eyes, pointed nose, red lips that I want to feel it softn—

"Admiring my face?" Napakurap ako sa sinabi nito at inis itong tinulak.

"Hindi ah! I-I'm just staring at your face."
He chuckled.

"Well, it's the same. You're staring at me because you're admiring me." He proudly said it.

"Woah!! Ang hangin mo." I rolled my eyes on him.

"Yes, I am. Deity gave me an ability na maging mahangin." I can't say that he's joking because he it in a serious way.

"Ah, kaya pala." At biglang humangin saglit na nagpagulo lalo ng buhok kaya agad akong napalingon sa bintana ngunit hindi naman it nakabukas. Napakunot ang noo ko dahil do'n. Saan nanggaling ang hangin na 'yon?

I heard a soft laughter, kaya napalingon ako sa katabi ko. "Why are you laughing?" Taray na tanong ko dito.

"Nothing." Biglang lumamig ang tono nito. "I'll go downstairs. Sandal lang ako roon."

Pagkatapos niyang sabihin iyon ay biglang nawala na lang ito sa tabi ko parang hangin ang bilis nitong lumisan sa kwarto. I sighed.

Kailangang masanay ako dito sa mga asal ng mga bampirang to, gayong ako lang ang nag-iisang tao rito sa mundong ito. Isang maling galaw ko baka maging agahan ako ng mga to, baka hindi ko Makita ang lola ko.

Kaya kailangan kong humanap ng paraan para paano ko mahanap si lola, ayaw kong umasa sa kanila. Alam kong wala akong mapagkakatiwalaan dito bukod sa sarili ko.
Bakit ba kinuha ng taga Orfeo si Lola? Anong kailangan nila?
___

Matapos kong kumain ay biglang dumating si Elora at dalawang tagapagsilbi na si Cetia at Lira. Tinulungan nila akong mag-ayos kahit kayak o naman mag-isa, hindi ako sanay sa ganito na pagsilbihan. Mas sanay akong ako lang. Inayusan nila ako at pinasuot ng itim na bestida, hindi ito gaya sa sinuot ko kagabi na kita ang buong balikat ko. Pinasuot din nila ako ng itim na sandals na may mataas na taking. Nang sinubukan kong tumayo ay hindi ako naging komportable dahil hindi ako gaanong sumuot na may takong. Parang ano mang oras ay matatapilok ako.

Randam ko ang titig nila sa akin ng hindi ako komportableng tumayo, humakbang ako ng isang beses at ilang beses ay naging maayos naman ngunit medyo hindi pa ako sanay sa pagbalanse sa sarili ko dahil mga anim na pulgada ata ang taas nito. Tsk!

Kaya para masanay ay naglakad-lakad ako para sanayin ang sarili ko ng biglang magsalita si Lira.

"Mahal na prinsesa, kung hindi po kayo sanay komportable maari po naming palitan." Tukoy nito sa sandals na suot ko. Bakit ngayon ka pa nagtanong? Inis na saad ko sa isipan ngunit hilaw na ngumiti na lamang ako.

"Hindi ako prinsesa, kaya Zahra na lang ang itawag mo sa'kin. Maayos lang naman ako, kailangan ko lang talagang sanayin ang sarili ko sa mga bagay na kailanman ay hindi ginagawa sa buhay ko." Bigla itong napayuko nang salubungin ko ang titig nito.

Napaiwas na ako ng tingin sa kanya ng biglang bumukas ang pinto.

"Kamahalan." Saad ni Elora at yumuko bilang respeto dito.
Gano'n ba talaga? Kahit na ikaw ang nakakatanda sa kanila ay kailangang yumuko ka bilang respeto sa katayuan nila?

"Magandang umaga!" Masiglang bati nito sa lahat. "Good morning, Rosalind."

Biglang nasa harapan ko na siya na siyang nagpagulat sa akin kaya natapilok ako. Buti na lang at nahawakan agad ako ni Henry sa braso para mapigilan na matumba. Ang lampa ko!

"Hey, careful. My lady." Saad nito.

"Thanks, pasensya na nagulat kasi ako sayo." Nahihiyang saad ko.

"Nah, ako dapat ang humingi ng pasensya dahil nagulat kita." Ngumiti ito sa akin ng makasalubong ko ang titig nito.

Tatanggalin ko na sana ang pagkakapos nito sa braso ko nang biglang may humila sa kanya palayo sa akin.

Si Sebastian.

Malamig nitong tinitigan ang kapatid.

"Chill Sebastian, she's all yours." Tinaas nito ang dalawang kamay.

"What are you doing here?" Tanong ng nakakatandang kapatid sa malamig na tono.

"Nais makausap ng hari si Ros--"

"Zahra. Call her Zahra" Malamig na putol nito sa kapatid.

"Yeah, yeah! Zah-ra. Nandito ako para sana ihatid siya kay ama." Paliwanag nito.

"Ako na Ang sasama sa kanya kay ama."

Walang emosyon tinitigan nito ang kapatid. At bigla nitong hinawakan ang pulsuhan ko at hinila sa labas ng kwarto.

Nang makalabas na kami ay agad kong inalis ang mahigpit na pagkakahawak nito at agad niya rin akong hinarap.

"You're done, right?"

"Yeah, tapos na kasi hinila mo na ako palabas eh." Tsk

"Let's go."

Napansin ko na parang hahawakan niya ulit ako ay agad ko ng iniwas ang kamay ko sa kanya.

"You don't need to hold. I can walk on my own." Taray na saad ko at naunang maglakad, ngunit napahinto rin nang mapagtanto ko na hindi ko pala alam kung nasaan ang hari.
I heard a soft laughter behind, kaya inis na napalingon ako.

"Huwag mo akong tawanan. Leche ka!" Kaya wala na akong choice kundi magpahila sa kanya.

A/N: Thanks for reading this chapter!