စနေသားရဲ့ ဆင်ပေါက် / စေနသားရဲ့ ဆင္ေပါက္

Episode _ 2

Unicode
Episode _ 2

ကျွန်တော့်နာမည်က ရှင်မွှေး။ နာမည်က နည်းနည်းတော့ ဆန်းတယ်ပြောရမယ်။ ပုံမှန်ဆို ကျွန်တော့်ရွာမှာ အဲ့လိုနာမည်မျိုးက မိန်းကလေးတွေချည်းသာ မှည့်တတ်တဲ့နာမည်မျိုးလေ။ ကျွန်တော့်ကို အဲ့နာမည်ပေးရတာက အကြောင်းရှိတယ်။ ကျွန်တော်က ခေတ်သစ်ရှင်မွေးလွန်းလို့ပြောရမယ်။ ကျွန်တော့်ကို အမေက ဗုဒ္ဓဟူးနေ့ လပြည့်ညသန်းခေါင်တိတိမှာမွေးခဲ့တာ။ အမေ ဗိုက်စနာတဲ့အချိန်က အင်္ဂါနေ့ညလယ်ခေါင်ကတည်းက၊ နောက်နေ့ဗုဒ္ဓဟူးမနက်ခင်းထိ အမေက ဗိုက်နာနေတုန်းပဲ။ တစ်နေ့လုံးမိုးကလည်း ဆွေနေတော့ အခြားရွာကဆေးခန်းကိုသွားဖို့အဆင်မပြေဘူး။ အဲ့ချိန်က ကျွန်တော်တို့ရွာမှာ အခုလိုကိုယ်ပိုင်ဆေးခန်းလေးမရှိသေးဘူးလေ။

အိမ်မှာပဲ လက်သည်ကိုခေါ်ထားရတာ၊ အမေက သတိလစ်သွားလိုက်၊ ပြန်သတိရလာလိုက် အဲ့နေ့တစ်နေ့လုံးပဲ။ ကျွန်တော့်အဘဆိုရင် အမေ့ကိုကြည့်ပြီး သနားလွန်းလို့ ယောက်ျားကြီးတန်မဲ့ ငိုခဲ့တယ်လို့ပြောတာပဲ။ ပြီးတော့ ကျွန်တော့်ကိုညရောက်တဲ့အထိမမွေးနိုင်လို့ လက်သည်တင်မကပဲ အဘက မိုးရေထဲပြေးကာ အခြားရွာက သူနာပြုသားဖွားဆရာမကို ညကြီးမင်းကြီးသွားခေါ်ခဲ့ရသည်။ အမေက ကျွန်တော့်ကိုမွေးဖို့ ညှစ်ရင်းနဲ့မှ အသက်ရှူရပ်သွားသည်။ အားလုံးက အမေ မီးဖွားရင်းဆုံးပြီလို့ဆုံးဖြတ်လိုက်တဲ့အချိန် ကောင်ကင်မှာတိမ်မည်းတွေကင်းစင်ပြီး လမင်းကြီးကဝိုင်းဝိုင်းစက်စက်နဲ့ ကြည်တွေကိုဝန်းရံပြီးထွက်လာသည်။ အဘက အသက်မရှူတော့တဲ့အမေ့ကိုပွေ့ဖက်ပြီး အာခေါင်ခြစ်ပြီးအော်ငိုခဲ့သည်။ အဘက အမေ့ကို ချစ်လွန်းလို့ ရည်းစားစကားတောင်မပြောဘဲခိုးပြေးခဲ့တဲ့သူမလား။ အမေဆုံးပြီဆိုတဲ့စကားက အဘကို တော်တော်ခြောက်ခြားသွားစေခဲ့တယ်လေ။ အမေ အသက်ရှုရပ်သွားတာက သန်းခေါင်ချိန်ရောက်ဖို့အနည်းငယ်သာလိုတော့သည်။ ဘုန်းကြီးကျောင်းက သန်းခေါင်ချိန်တုံးခေါက်တဲ့အသံကို အဘရဲ့ငိုသံကြီးက ဖုံးထားသည်။ သို့သော် အဘရဲ့အော်ငိုသံတိမ်ဝင်သွားတဲ့အချိန်၊ ဘုန်းကြီး​ပျောင်းက တုံးခေါက်သံ (ဆယ့်နှစ်ရာထိုးကြောင်းကို အသိပေးရန် သစ်တုံးကို အခြားမာကျောသည့်အရာနဲ့ထု၍ မည်လာသောအသံ) နဲ့အတူတူ ကလေးတစ်ယောက်ရဲ့စူးစူးဝါးဝါးအော်သံဟာ အိမ်ဝိုင်းတစ်ခုလုံးကို ပျံ့နှံ့သွားသည်။ အဲ့ကလေးဟာ ကျွန်တော်ကိုယ်တိုင်ပင်။