Narnia: Fioletowe Kwiaty

Epilog - Powolne Usychanie.

Spędzili w Narnii trzydzieści lat, jednocząc tereny i ludy. Brali udział w bitwach, traktatach, sporach i pokojach. Widzieli rozwój i chwilowe zastoje. Pokochali Narnię jak tylko władca może kochać swój kraj.

A ona, teraz mając bardziej osiem niż siedem lat, nadal ich broniła, nadal strzegła tego co było dla niej najcenniejsze - swojej rodziny.

Zjednoczyli Narnię. Zjednoczyli Miasta Archendlandji, pustynie Carloemu, Wrzosowiska Ettinsmooru, góry Geturnu i Samotne wyspy. Nawet dzikie ziemie niczyje, czy jak zwykli nazywać je inni.

Ich następnymi rozmowami miały być obrady z Telmarami.

Ale gdy wyjechali by upolować białego jelenia, przepadli jak kamień w wodę. Gorzej, jak słodka kropla w słonym oceanie.

I choć Hesperis przeszukała każdy zakątek Narnijskiego świata, nie znalazła ludzkiej części swojej rodziny.

Trzynaście lat po ich zniknięciu zaatakowali telmarowie.

A dziewczynka chroniła Narnię. Dla nich. Dla władców, którzy dali jej wszystko i nic nie oczekiwali. Dla rodziny.

Wypuściła swą magię chroniąc Dom. Otoczyła go zasłoną mroku i po raz pierwszy wszyscy ją zrozumieli, po raz pierwszy to jej Narnia była wdzięczna. Ale to nie było ważne.

Z roku na rok, dziewczynka robiła się silniejsza. Z roku na rok przesówała granicę zabierając Telmarom więcej. Odzyskują własne granice, jeszcze nie wszystkie, lecz była coraz bliżej.

Zasłona nie przepuszczała nikogo kto miał złe intencje.

Był jeden problem. Zwierzęta. Te rozumnie i Narnijskie zaczęły się krzyżować z dzikimi zwierzętami Telmarów. I w końcu wiele z nich straciło zdolność mowy i logicznego myślenia.

Driady znów się schowały, i jedynie nieliczne zrozumiały, że to nie noc nastała, lecz czary ochronne spowiły Narnię w ciemności.

Rok w rok, młoda wiedźma odnawiała bariery w samym centrum Narni.
Rok w rok, było coraz ciężej i coraz więcej szturmów musiała odpierać.
Rok w rok, nie traciła nadzieii, że jeszcze ich zobaczy.

A lata mijały.