SAKLIMDA

Yeni Mesaj

Ben geldim canlarımmm! Çok tutmadan sizleri oy vermeyi ve yorum yapmayı unutmayın!

Bölüm Müziği: Rengin-Aldatıldık/ Batuhan Korel-Yalancı Köpek

Etrafımda olan bitenlerle verdiğim korkunç mücadele bir kafesteki bir kedinin aynı kafesteki fareyi yakalamaya çalışması gibiydi. Sonuç her ne olursa olsun fare o kafesten kurtulamayacaktı. Ya sonsuza kadar kaçmaya çalışacak ve sonunda yorulunca kaybedecekti. Yada hiç mücadele etmeden direkt kaçınılmaz sonu kabul edecekti. Peki ya kedi? Onun bir kurtuluş şansı var mıydı? Fareyi yakalamasa bile o kafesin içinde sonsuza kadar kapalı mı kalacaktı? Yoksa bir gün o kafes açıldığında özgürlüğüne mi kavuşacaktı?
Peki ben neydim? Kaçınılmaz bir sonu olan fare mi? Yoksa bir çıkış ümidi olan kedi mi?
Bilmiyorum. Ama bildiğim bir şey var. Bundan bir an önce kurtulmalıyım.

Hoşçakal...

Son sözü bu olmuştu'hoşçakal' histerik bir gülümseme yerleşmişti dudaklarıma.

"Hoşçakalmış... S*ktiğimin köpeği!"

Elimde ki kağıdı bir güzel buruşturup çöp kovasına attım. Değmeyecek bir adam için göz yaşlarımı feda edemezdim. Hem de asla!

Ama merak etmiyorum da değil aslında. Bunu nasıl fark etmedim ben? Açıkçası hayret verici bir şeydi.
Derin bir nefes alarak sınıfa doğru yürümeye başladım. Of bir de bana hergün gelen bu notlar vardı. Aslında o katili taktığım söylenemez. Bu cesaretin nereden geldiğini inanın ben de bilmiyorum. Ama güzel bir şeymiş. Coşucakmışım gibi hissediyorum.

Yüzümde gülümsemeyi eksik etmeden sınıfa girip yerime oturdum.

&&&

Dersler tek tek geçti ve ben nedense yavaştan dolmaya başlamıştım ama asla buna izin vermeyecektim. Gereksiz bir adamın arkasından neden göz yaşı dökeyim ki?

Ahh, kimi kandırıyorum ben ya? Bal gibi de ağlamak istiyorum.

Ama ben ağlamayı sevmem ki...

Kafamı yukarı kaldırıp göz yaşlarımın gelmemesi için kendi çapımda büyük bir savaş veriyordum.

Kendime biraz geldikten sonra çantamı da alıp okul bahçesine çıktım. Polisleri orada görünce rahat bir tavırla yürümeye başladım.

İçim kan ağlarken dışarıya mutlu gözükmek çok zor...

Eve geldiğim de babamın benle konuşamadan odama çıktım. İçim taşmıştı. Yaslandığım kapıdan ayrılıp kilitledim ve yavaşça yere çöktüm. Niye böyle hissediyorum?

Niye?...

Çökmüş hissediyorum, boşluktaymış gibi hissediyordum. Yerden kalkıp yatağıma geçtim ve cenin pozisyonu alıp gözlerimi kapattım.

Bana karşı olan acıma duygusunu aşk sanmış...

Histerikçe gülüyordum...

Rengi'nin de söylediği gibi aldatıldık...