5 farklı kişi...5 farklı hayat...Gizem, Alçin, Helin, Alaz ve Savaş...Hepsi hayatın zorluklarıyla sınanmış...
Şehirde dolaşan seri katilin peş peşe işlediği cinayetler üzerine uluslararası suçları çözen bir teşkilatın üyelerine katilin yakalanması...
Yeni bir bölümle ben geldim canlarımmmm! Bilmiyorum daha bir kaç saat önce yazma hevesim yokken şimdi ise çok yazmak istiyorum! Çok uzatmadan sizi bölğnle başbaşa bırakıyorum, iyi okumalar!
Bu arada sanırım ciddi bir salgın var. Bir kaç gündür doğru düzgün hareket edemiyorum. Etrafımdaki insanlar da çok hızlı hasta olmaya başladı. Kendinize dikkat edin.
Bölüm Müziği : Güneş-Bölüm Sonu
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
2 yıl sonra 4 Nisan
Bazen bazı insanlar ne yaparlarsa yapsınlar içinizdeki o tuhaf duyguyu geri alamazlar. O duygu onları her gördüğünüzde tüm bedeninizi ele geçirip sizi uyarmaya çalışır. Bu uyarı basit bir yanılgı mı yoksa evrenin bir çağrısı mi bilemezsiniz. Yine de bu duyguyla yaşamaya devam edersiniz. Daha iyi bir seçeneğiniz yoktur.
Bazen bittiğini sandığınız noktada her şey yeni başlar. Tüm yaşadıklarınız ve anılarınız bir hiçmiş gibi yok olur. O noktada öncesinin hiçbir önemi yoktur. O noktada nasıl başlayacağının önemi vardır. Nasıl devam ettireceginin... Yada nasıl devam edemeyeceğinin...
Eğer hayatınınız ilk gününü bir başlangıç noktası olduğunu düşünüyorsanız yanılıyorsunuz. Başlangıç noktası dünyaya geldiğiniz an değildir. Başlangıç noktası her şeyi anlayıp kavramaya başladığınız andır. O an öyle bir andır ki beyninizde bir şimşek çaktığını hissedersiniz.
Önümdeki uzun ve karanlık koridora baktım. Yabancı olmasını istediğim ama bana her yanı tanıdık gelen o koridordaydım. Bana yeni bir kabus gösterecek koridorda...
"Polise hiçbir şey anlatmadım..." dedi ağlamaklı korkmuş bir ses. Bu ses koridorun karanlık sonundan geliyordu. O tarafa gitmek istemedim. Ama sanki bedenim buna programlanmış gibi o tarafa ilerliyordu. Karanlık gittikçe yok olurken bir kapının önünde durdum. Sesler kapının ardından geliyordu. "Bizi o gece takip ettin..."
Elimi yavaşça kapı koluna uzattım. Yine bir kabusun içinde olduğumu biliyordum. Fakat öyleyse neden bu kadar huzursuz hissediyordum? Neden birinin beni izlediğini hissediyordum? Kapıyı açmadan önce başımı çevirip zifiri karanlığa gömülmüş koridora baktım. Karanlığın içinde beni izlediğini biliyordum. Sadece bana görünmek istemiyordu.
İnsanların karanlık korkusu sandığı şey aslında karanlıktan korkması değildi. O korku karanlığın içinde birinin gizlendiği korkusuydu. Bu korku o kadar güçlüydü ki her an o karanlık içinde gizlenen şey sizi karanlığa sonsuza dek gömebilirdi.
