super shy, gxg ✔️

final

eren

mezuniyetten sonra aileler toparlanıp evlere dönerken onur planladığı karaoke partisi için kalacaklar bekliyordu, onur bizi götürecek bir araba ayarladığını söylemişti. mezun olduğumuzun farkına varmak çok garip hissettirmişti, artık her gün bir sınıfta sekiz saat boyunca otuz ergenle beraber olmayacaktık, tamam bu iyi olabilir ama ben lisede gerçekten eğleniyordum büyüyüp sorumluluk almak istemiyorum.

herkes arabayı beklerken gizem'i arıyordum, arkadaşları ile bir köşede oturmuş konuşuyorlardı. bugün o kadar güzel olmuştu ki gözlerimi ondan alamamıştım, sarı saçlarını açık bırakmıştı, güneş gibi parlıyordu sanki. her zaman benim için en güzel kız o olmuştu.

"eren git konuş artık gerizekalı," dedi doruk sırtıma vururken. "ne zaman abini dinleyeceksin?"

"sen misin lan abim? senden üç ay büyüğüm ben!"

"akıl yaşta değil baştadır eren."

"tamam dedem."

"kes lan!"

doruk tekrar sırtıma vurduğunda ben de onun omzuna buldum, birbirimizle şakalışırken güney dramatik bir edayla aramıza girip bizi ayırdı.

"benim için dövüşmeyin!" diye bağırdı.

"güney al şu sevgilini üstümden."

"daha ne kadar kaçacaksın?"

dorukla eskiden hiç yakın değildik, güney'e kötü baktığını sandığımız için ondan nefret ederdim yine de güney sevgilim dediğinde ön yargım oluşmamıştı, eğer güney sevgilim diyorsa demek ki doruk sandığımız gibi biri değilmiş. başlarda aramız biraz soğuktu, benden pek hoşlanmamıştı. maçlarda güney sınava çalışmak için ayrıldığında ikimiz kalmıştık, artık beraber çok vakit geçirdiğimizden yakın arkadaş olmuştuk, onunla gizem hakkında çok konuşmuştum. güney'i gerçekten doğru kişiye emanet ettiğimizi artık biliyordum. doruk'u da güney'e emanet ediyorduk.

"korkuyorum doruk, ya tamamen biterse."

"sonun bu mu olsun istiyorsun? belki farklı yerlerde okuyacaksınız siz eren. bir daha onu göremeyeceksin belki, en azından iyi ya da kötü bir sonu hak etmiyor musunuz?"

çok güzel konuşuyor şerefsiz ya, nereden öğrendi acaba?

"gidiyorum!"

"biz diğerlerini bulalım," dedi güney omzumu sıkarken. "eren gerçekten sadece kendin ol, o seni seviyor. sonra bizi bulursun."

ikisine gülümseyerek derin nefes aldım, gizem'e doğru emin adımlarla yürüyordum. ilk kez ona çıkma teklfi edeceğim zamandaki gibi hissediyordum. yer değişti, zaman değişti, biz değiştik ama hislerim değişmemişti.

"gizem konuşabilir miyiz?"

"olur," dedi gizem gülümseyerek. arkadaşlarına söyleyerek yanlarından kalkıp yanıma geldi. "yürüyelim mi?"

"yürüyelim."

"ne düşünüyorsun?"

"ne hakkında?"