ÂŞ𝑬𝑲𝑨 | 𝑻Ö𝑹𝑬

12. Bölüm

Selamm💐

Çok güzel bir bölüm ile geldimm.

Bu bölümde bol yorumlarınızı ve oylarınızı bekliyoruz.

İyi okumalar dileriz♪

Herkes isterdi, bir kuş kadar özgür olabilmeyi...

Kuşlar gibi olmasa da, bende isterdim özgürlüğü tatdabilmeyi...

🤍

Camdan sarkıttığım, esen rüzgardan sebeple uçuşan çarşafa baktım.
Arkamdan gelen sesle elimden kaymış, yere yakın olduğumdan sırt üstü düşmüştüm.

Canım acımamıştı, lakin son kaçış yolumda yakalandığımdan, içim acıdan yanıyordu.
Ve bu acıyı toprağa girene kadar taşıyacağımdan emindim...

" Kaçmaktansa, bana alışmayı denemek çok mu zor?"

Yanı başımdan gelen ses ile ölü bedenimi zar zor kaldırıp, tam karşısında durdum.

Bal gözleri kan çanağına dönmüş, sinirden şişen damarları 'ben burdayım' dermişçesine bağırıyordu sanki...

Kesin kendi planıydı.
İki buçuk aydır burdaydım ve birgün olsun korumalar yerinden eksik olmuyordu...

İlk geldiğim günlerde Şüheda' ya bahsettiğim vakit;
' yok. Sen geldikten sonra abim orada durmalarını söyledi. '
Diyerek cevaplamıştı beni...

Sağ gözümden, çeneme doğru bir yaş aktı.

Hep bir umut arayışındaydım.
Hiç yorulmadan hemde...

Ama bugün son umudumdu ve yorulmuştum artık.
Tam 7 yılın sonunda yorulmuştum...

Hâlbuki okuldan hep yorgun bir şekilde gelip, şikayet ederek yakınırdım.

O zamanki şikayetlerime karşılık babam dizlerine oturtup, saçımlarımı okşayarak ' Sakın şikayet ederek , yapamayacağını düşünüp, pes etme. Çünkü her yolun zorluğu vardır babacım. Ve senin gibi güçlü bir kız pes ederek, ne kadar yorucu olsa da ayakta durmayı bilir...'
Küçücük yaşımda,en güzel sözler ile hiç bir zaman pes etmemeyi öğretmişti.

Babam.
Senin kızın bugün pes etti.
Kızın yoruldu.
Kızın sensizliğe dayanamadı...

Sert esen rüzgar saçlarımla bir ahenk içerisinde savruluyordu.
Sanki buradan gitmemi istermiş gibi sertçe yüzüme vuruyordu...

Çaresizlik içerisinde, Aram Ağa'nın yüzüne baktım.
Kısık sesim ile son kez araladım dudaklarımı.

"Bırak gideyim. Bak bu son şansımız, bırak ben yoluma gideyim, sen yoluna. Lütfen"
Sonlara doğru fısıldar gibi seslendim.

Ama konuşmasıyla, yorgun bi şekilde, sinirden kızarmış olan gözlerine baktım.

" Benden imkânsızı isteme Mâhinur!
Seni bırakmam için, beni öldürmen lazım."
Her iki elini açarak bana baktı.

Asıl imkânsız olanı o benden istiyordu.
Ama farkında değildi.

Çenemi dikleştirerek, bir adım ona doğru attım.

"Bak! Evlensek bile, sana değil karılık yapmak, yüzüne bile bakmam! Seni sevmeyen biri ile evlenme."

Söylediklerim ile dumura uğrarmış gibi baktı suratıma.

Gerçek, her zaman acıydı...
Ama insanoğlu her zaman gerçekleri duymamak için kendilerini kandırırdı.

Onu ve hislerini bilmem ama ben, başkaları tarafından evli bilinen bir adamı kabul edemezdim.