HER KALP KENDİ ŞARKISINI SÖYLER

49.BÖLÜM: Yalnız Değilsin Artık...

Uyandığım da Umut'a sokulmuş uyuyor buldum kendimi. O kadar mükemmel görünüyordu ki ! Yerinde belki ben olsam aynı gibi düşünür milyonlarca kızla sevgili olurdum. Böyle bir adamı dertlerimle bunalttığıma inanamıyordum. Her olay da yanımda olmaya çalışmış bunu da hakkıyla yerine getirmişti. Nereye kadar dayanır bilmiyordum ama, Sıkılması bir gün sevgisinin önüne geçeceğini biliyordum. İşte o gün yine yalnız Irmak olacaktım. Ama o zaman tam anlamıyla yalnız kalacaktım. Artık yokluğuna bile sıkı sıkı tutunduğum annem olmayacaktı.

Şuan annemle ilgili yaşadığım durum, bir kitap karekterini kafanızda şekillendirdikten sonra aynı karakteri filminde görüp kafanız da şekillendirdiğinizin tam tersini görmeniz gibi bir durumdu. Hayal kırıklığı en başta gelen duyguydu. Ne yaparsanız yapın o görünüşü asla kabul edemezsiniz ya ben de öyle annemin bu durumunu,yaptıklarını kabul edemiyordum.

Kimseyi bıktırmak istemiyordum. Kimseyi kırmak istemiyordum. Belki birkaç günlüğüne kimseye bir şey söylemeden kaçmalıydım. Hem böylece saçma dertlerimle de Umut'u sıkmamış olurdum. Göğüsünde olan kafamı kaldırdım ve yanağına ufak bir öpücük kondurdum. Hafifçe açılan gözleri kısa bir süre sonra yeniden kapandı. Yavaşça kalktım ve bir not yazıp sessizce evden çıktım.

Umut ufak bir tatile ihtiyacım var. Birkaç günlüğüne gideceğim merak etme..

IRMAK..

Kafam o kadar karışıktı ki ne yapacağımı, ne düşüneceğimi bilmiyordum. Kırmızı defteri okumaya devam etmeliydim. Ama annemle ilgili daha fazla kötü şeyler öğrenmek istemiyordum. Bunu kaldırabileceğimi hiç sanmıyordum. Eve gidince Duygu'yla karşılaştık. Ona her şeyi anlattım. Her anlatışımda sanki ilk kez öğrenmiş gibi ağlıyordum. Elim de değildi.

....

"Ne yapacaksın peki ?"diye sorarken ellerimi tutup bana destek olmaya çalışıyordu Duygu.

"Ah bir bilsem.. Defteri okumaya devam etmek başka şansım yok."dedim hıçkırıklarımın arasından.

"Bence de okumalısın. Biliyorum zor gelecek ama, babanın da bir suçu yoksa ona da daha fazla düşmanmış gibi davranma. Sen iki gündür böylesin bir de onu düşünsene 15 yıldır öyle. Dile kolay."deyince kendimi suçlu hissettim. Onun 15 yıllık yarasının üzerinde tepindim.

"Bilmiyorum Duygu, birkaç gün gideceğim. Kendimi toparlamam gerek. Selin işleri de ayarladı."

"Nereye gideceksin peki ?"diye sorunca düşündüm. Nereye gidecektim ? Önceden Teyzeme kaçardım. Zaten burada olsaydı onun da yüzüne bakmazdım. Her şeyi bilirken beni babasız bıraktı.

"Bilmiyorum. Ufak bir valiz hazırlayacağım."deyip odama doğru yürümeye başladım. Duygu'da arkamdan geliyordu.

"Peki.. En azından gidince bana haber ver."deyince benim için çırpınan arkadaşıma baktım.

"Tamam."deyip sıkıca sarıldım. Belki herkes gittikten sonra yanımda kalacak tek insandı.