İntikam Düşü

BÖLÜM 1: Biber Gazı

19 Şubat 2023
(Günümüz)

Yine zar zor uyumuş olduğum uykumdan gecenin bir körü yere düşen çerçeve sesleri ile uyanmıştım. Aynı gün, aynı an. Babam yine içip içip odama gelmişti. Saate baktığımda 02:25'ti. 19 Şubat'a girmiştik kısacası. Annemin 16. ölüm yıldönümüydü bugün. Onu son kez o adamlar beni evimden öldürmek için götürmeden 2 saat önce görmüştüm.Hiç uyuyamazdım, şimdi olduğu gibi. O zamanlar annem beni uyuturdu.O olmadan uyuyamazdım hiç. Şimdi peki?Kim uyutacak beni. Mezarının başında gelip uyusam olur mu annem? Bana olan son sözleri "Seni çok seviyorum. Bunu unutma anneciğim, güzel kızım benim." olmuştu. Çok garip davranıyordu. Sormuştum ona minicik aklımla. "Niden böyleçin anne?"

"İçimde çok kötü hisler var kızım, ama korkma. Önce Allah'a sonra abine emanetsin. Tamam mı miniğim? Seni çok seviyorum güzel kızım.İyi uykular. " diyip öpmüştü saçlarımdan. Hissetmişti ölümünü, ben küçücüktüm ne bilecektim ki? Nereden anlayacaktım? Onu son görüşüm olduğunu bilsem yanından ayrılır mıydım?Ayrılmazdım, ayrılamazdım. O gün bana söylediği ninniyi hiç unutmadım. Tam o gün bana o ninniyi ses kayıt cihazına kaydedip başucuma koymuştu.

"Eşek, senin ağzınla
Fırın mı yapayım?
Fırınlı dağlar, sümbüllü bağlar
Ben ner'de kalayım, oy?
Fırınlı dağlar, sümbüllü bağlar
Ben ner'de kalayım, oy?
Eşek, senin burnunla
Çeşme mi yapayım? Aa
Çeşmeli dağlar, sümbüllü bağlar
Ben ner'de kalayım, oy?
Çeşmeli dağlar, sümbüllü bağlar
Ben ner'de kalayım, oy?
Eşek, senin kuyruğunla
Kamçı mı yapayım? Oo
Kamçılı dağlar, sümbüllü bağlar
Ben ner'de kalayım, oy?
Kamçılı dağlar, sümbüllü bağlar
Ben ner'de kalayım, oy?
Eşek, senin gözünle
Seni eşek seni
Fincan mı yapayım?
Fincanlı dağlar, sümbüllü bağlar
Ben ner'de kalayım, oy?
Hmm, seni eşek seni
Fincanlı dağlar, sümbüllü bağlar
Ben ner'de kalayım, oy?"

Son ninnisini söylemişti bana o gün. Erkenden söylerdi ki geceye kadar uyuyabileyim. O gün her gün olduğundan daha erken uyumuştum. Neden? Neden neden? Neden biraz daha vakit geçiremedim annemle. Her zaman olduğu gibi uyumayıp mızmızlık etseydim. Sonra benimle oyun oynasaydı! Ne olurdu sanki? Zaman...zaman çok acımasız. Ya da acımasız olanlar insanlar mıydı?

Babamın bana bağırışlarından sonra abim Savaş odaya daldı. Annemin gidişinden sonra beni hep o korudu, kolladı. Tabii bir yere kadar. Babamın bitmeyen düşmanları beni ve bizi rahat bırakır mıydı? Sanmam. Gerçi haklılar, ben olsam bu adama ben de düşman olurdum. Ancak bizim suçumuz ne? Benim ve abimin ne suçu vardı? Onca korumanın içinde ben küçükken beni tek koruyan annemken şimdi beni tek koruyan abim. Sert adamdı ama bana karşı hep şefkatli bir baba gibiydi. O küçükken korktuğum iri yarı,ciddi, takım elbiseli adamlara benzese de çok severim onu.

"Baba! Ne oluyor yine?"

"Bu kız! Bu kız yine..." ayakda zor duruyordu. O kadar yavaş konuşuyordu ki sabretmek imkansız gibi bir şeydi. "Bu kız yine tek başına evden çıkmış! Her gün senin başına gelen belalarla mı uğraşacağız?"

"Başıma gelen belalar senin yüzünden baba!" haksız mıydım? Hangisi benim düşmanımdı? Hangisinin çevresine zarar vermiştim? Biraz daha ileri gitse canından olacak olan o kişi yine bendim. O yapar ben ise cezasını çekerim.

"Baba! Yeter. Bağırıp durma, çek git odana. Ayakta zor duruyorsun." Savaş ciddiydi. Her zaman ki gibi...Küçükken çok eğlenceli bir çocuktu o, güler yüzlüydü. Şimdi güldüğünü zor görebilirsiniz. Hatta görebileceğinizi sanmıyorum. Babamın aksineydi ama o. Bana hiç bağırmazdı. Annem beni abime emanet etti. Doğru kişiye emanet ettiğine gün geçtikçe emin oluyorum.