«Αποκλείεται. Δεν υπάρχει περίπτωση», ο μάνατζερ του νυχτερινού κλαμπ Veronica* τινάζει επιτακτικά το κεφάλι δεξιά και αριστερά όταν η Αμελί του ζητάει να με προσλάβει.
Η Αμελί εργαζόταν εδώ για ένα διάστημα μέχρι που ο πρώην της προκάλεσε σκηνή επειδή δεν άντεχε τα βλέμματα των θαμώνων επάνω της. Έβγαζε λέει καλά φιλοδωρήματα και τα τσάμπα ποτά ήτανε ένα καλό μπόνους. Για τα δικά της δεδομένα μιλώντας πάντα.
Όταν την ρώτησα για ποιον λόγο δεν πήγαινε ξανά η ίδια να δουλέψει μου ανέφερε πως φοβόταν εξαιτίας του Τζίμη. Καραδοκούσε στα συχνά της στέκια και έψαχνε να την πετύχει κάπου μόνη. Απέφυγε να αποκαλύψει περισσότερα επί αυτού.
«Εγώ χρειάζομαι κάποια που να ιντριγκάρει τους πελάτες. Κάποια που θα ξέρει να τους παίζει στα δάχτυλα και να μου βγάζει έξτρα χρήμα. Και εσύ μου τσαμπουνάς...», κάνει μια κίνηση σαν να ξεσκονίζει τον αέρα. «Μια παρθένα πιτσιρίκα»
«Έι», δεν θα τον άφηνα να με προσβάλει κατάμουτρα. «Είμαι ακριβώς εδώ», υψώνω την φωνή μου και λέω.
«Τότε κοίταξέ με στα μάτια κοριτσάκι και άκουσε προσεκτικά αυτό που έχω να σου πω», κάνει μια διχάλα με τα δάχτυλα και δείχνει προς τα έμπειρα και σακουλιασμένα από την ταλαιπωρία μάτια του. «Δεν κάνεις για την δουλειά», νεύει προς την εμφάνισή μου. «Κοίταξε τι φοράς. Και είναι Παρασκευή απόγευμα»
Μπορεί να είναι μεγάλος σε ηλικία αλλά είναι σίγουρα από τους πιο στιλάτους πενηντάρηδες που έχω αντικρίσει ποτέ μου.
Έχει μούσι ή μάλλον καλύτερα ένα αυστηρό μουστάκι από τις άκρες του οποίου ξεκινάει η μεσόμακρη γενειάδα του. Τα μαλλιά του τα έχει κουρεμένα αρκετά ώστε να σχηματίζουν μεν μια μάζα όχι όμως και να συμμαζεύονται με λάστιχο.
Έφερνε στο στιλ ενός πολύ σκληροπυρηνικού χεβιμεταλά τύπου που δεν σήκωνε μύγα στο σπαθί του.
«Κοίταξε γύρω σου», μου λέει τώρα. «Πιστεύεις αλήθεια ότι μπορείς να ταιριάξεις εδώ;», δεν τον αδικούσα για να είμαι ειλικρινής. Η Αμελί σίγουρα θα αποτελούσε ιδανική προσθήκη στην μοντέρνα συλλογή από κοσμοπολίτες νέους.
«Δώσε της μια ευκαιρία», τον παρακαλάει εκείνη. Όμως δεν νομίζω πως θέλω να εργάζομαι για ένα αφεντικό που δεν θα με σέβεται.
«Λυπάμαι κούκλα», επιμένει εκείνος και εντάξει, το καταλαβαίνω πως είναι άσκοπο. Σηκώνομαι από το σκασμπό συμπαρασύροντας μαζί τον σάκο και το κινητό μου.
«Δεν χρειάζεται να παρακαλάς Αμελί. Ο άνθρωπος το κατέστησε σαφές», δεν είμαι του είδους η κοπέλα που θα ελκύσει πελατεία. «Συγνώμη αν σπατάλησα τον χρόνο σας», τον αποχαιρετώ ευγενέστατη και βγαίνω έξω εισπνέοντας τον απογευματινό αέρα της πόλης.
Η Αμελί τρέχει ξοπίσω μου και με φωνάζει.
«Περίμενε. Ρεβέκκα περίμενε!», πιάνει τον ώμο μου και με σταματάει. «Μην τα παρατάς έτσι τόσο γρήγορα. Απλώς σε δοκιμάζει», σχεδόν γελάω.
«Ω έλα τώρα Αμελί», δεν χρειάζεται να μου χρυσώνει το χάπι. «Το καταλαβαίνω απόλυτα. Δεν είμαι σαν τους άλλους εκεί μέσα. Δεν είμαι σαν εσένα», δείχνω εκείνη και την στιλάτη, περιποιημένη της εμφάνιση.
Τα μαλλιά της είναι καρφί στρωμένα και η επιδερμίδα της λαμποκοπάει. Το πρόσωπό της είναι τόσο προσεκτικά μακιγιαρισμένο που χρειάζεται να ανοιγοκλείσεις τα μάτια δύο φορές για να μπορέσεις να εστιάσεις και να σιγουρευτείς πως φοράει το παραμικρό ίχνος μακιγιάζ.
«Έι», μου φωνάζει. «Θέλεις να βρεις δουλειά ή όχι;»
«Φυσικά και θέλω. Απλώς μία που να μου ταιριάζει»
«Σαν τι; Είσαι φοιτήτρια γλυκιά μου. Δεν υπάρχει κάτι άλλο! Εκτός αν θέλεις να διπλώνεις ρούχα ή να χτυπάς barcode στο σούπερ μάρκετ αυτή είναι η καλύτερη λύση για σένα»
«Θα βρω κάτι άλλο», είναι αμετάπειστη. Και νόμιζα πως εγώ ήμουν η πεισματάρα.
«Τίποτα αρκετά καλό. Με αυτήν τη δουλειά θα βγάζεις τον μισθό ενός μήνα δουλεύοντας μονάχα τρία βράδια την βδομάδα. Με ακούς που σου λέω; Τρία βράδια», τονίζει. «Και τις καθημερινές θα αράζεις μετά τα μαθήματα. Θα έχεις μπόλικο να διαβάσεις», ξεφυσάω. «Εμπιστεύσου με σε αυτό», ζητάει με παρακλητικό ύφος.
Έχω άλλη επιλογή;
«Καλά θα δοκιμάσω», κάνει μια νικητήρια επευφημία. «Πώς όμως θα τον πείσω να με προσλάβει;»
«Αυτό άστο πάνω μου», δείχνει τον εαυτό της περήφανη. «Αλλά για να πετύχει θα χρειαστεί να με ακούσεις και να κάνεις ακριβώς ό,τι σου πω», με διατάζει με τρόπο. Της πηγαίνει να είναι αυταρχική. «Και δεν θα φέρεις την παραμικρή αντίρρηση», μου κουνάει το δάχτυλο. «Εντάξει;», κατανεύω. «Τέλεια!», αναφωνεί και ένα ραδιούργο χαμόγελο λαξεύει τα γκλοσαρισμένα της χείλη.
Ανησυχώ.
«Θα ξεκινήσουμε με τα μαλλιά σου», αναγγέλλει και ξεφυσάω.
Κάτι μου λέει πως έχουμε δρόμο πολύ ακόμη μέχρι το βράδυ. Ελπίζω μόνο να αξίζει τον κόπο.
Veronica* : Δεν υφίσταται τέτοιο κλαμπ στην Θεσσαλονίκη απλώς για ευνόητους λόγους δεν θέλησα να θίξω καμία επιχείρηση.
ВЫ ЧИТАЕТЕ
Πρωταθλητές στην Αμαρτία (Βιβλίο 1ο)
Любовные романыΜια μοιραία συνάντηση, δύο αντίθετες ψυχές και ένας άκαυτος πόθος. Εκείνη αρνείται πως θα πέσει πρόθυμα στο κρεβάτι του. Εκείνος της ορκίζεται πως θα την κάνει δική του. Μια ανήθικη συμφωνία που θα πλέξει τις μοίρες δύο ανθρώπων σε έναν επικίνδυ...
