"Ağlama gidenlerin ardından. O giderse ben varım."
Bir gece yatmadan önce babam yanımdaydı. Saçlarımın arasında gezinen şefkatli elleri, dudaklarından eksik olmayan sevgi sözcükleriyle elimi uzattığım her yerdeydi.
Aynı gecenin sabahında parmak uçla...
Heykeltıraş yayından kaldırıldı Wattpad tarafından. Geri de yüklemeyeceklerini söylüyorlar. Sanırım veda edemeden bir hikayenin sonuna geldik. Çok üzgünüm fakat elimde bir taslak kalmadı, yeniden yazmaya kalksam da aynı etkiyi veremem artık. Çok özeldi benim için, çok farklı planlarım vardı. Beni oradan görüp tanıyan herkesten özür dilerim. Keyifli okumalar.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Bölüm Şarkıları: Mert Demir, Ateşe Düştüm Sezen Aksu, Bir Zamanlar Deli Gönlüm Badem, Sen Ağlama
5. Bölüm - "Bir Var Bin Yok" "Ey, bu topraklar için toprağa düşmüş asker! Gökten ecdâd inerek öpse o pâk alnı değer. Ne büyüksün ki kanın kurtarıyor Tevhîd'i... Bedr'in arslanları ancak, bu kadar şanlı idi. Sana dar gelmeyecek makberi kimler kazsın? "Gömelim gel seni târîhe" desem, sığmazsın.
Vatan uğruna canını feda etmiş tüm şehitlerimize ithafen.
Eyşan Karadağ
İnsanlar hayatımıza girer ve çıkardı. Kimisi büyük yıkımlarla kimisi ise ardında en ufak bir iz bırakmadan. İşin sonunda ise kalan kimse olmazdı.
Hayatım boyunca birileri gitmesin diye çok çabalamıştım. Çocukken babam gitmesin istedim, büyüdüm arkadaşlarım hep benimle olsun istedim, genç bir kadın olduğumda ise onu istediğimi fark ettim. Gitmesini istemiyordum, kolları benim yıllardır aradığım yuvamdı.
Hislerim ne zamandır bu yöndeydi bilmiyordum. Kendime bunun sadece bir hayranlık olduğuna öyle çok ikna etmiştim ki kısa bir dönem dahi olsa Ömer'e farklı bir gözle bakmıştım. Oysa kalbimin uğruna attığı kişi o değildi. Ne kadar hislerimi hâlâ Erez'den saklasamda kendimden saklayamazdım. Gerçekler benim için fazlasıyla açıktı artık.
Kabullenmek çok zordu. Hislerimden emin olacak kadar vakit geçirmemiştim onunla, beni hep kendi elleriyle başkalarına itiyormuş gibi hissediyordum. Ama şimdi durup düşününce hayatımdaki hiçbir şeyin bu kadar gerçek olmadığını da biliyordum.
Erez öfkeyle kısılan gözlerini Ömer'e çevirdiğinde ellerim buz tutmuştu. Onun kollarının arasında, ayaklarım yere bile değmezken hiçte uygun bir pozisyonda değildik.
"Ne diyorsun sen Ömer?" Kollarının arasından çıkmaya çalıştım ama Erez beni daha sıkı tutarak buna engel oldu. Bu kendince bir güç gösterisi sayılabilirdi belki ama beni Ömer'in bakışları kadar rahatsız etmemişti.
"Ne mi diyorum? Sana gerçek bir kadın gibi davranmayan, kaba herifin tekiyle birliktesin." Söylediklerinin ilk yarısı doğru sayılabilirdi fakat Erez kaba bir adam değildi. Tamam sinirliydi, öfkesi bazen hepimizi yakıp yıkıyordu ama kollarına girdiğim adamı da savunmayacak değildim.
