"Ağlama gidenlerin ardından. O giderse ben varım."
Bir gece yatmadan önce babam yanımdaydı. Saçlarımın arasında gezinen şefkatli elleri, dudaklarından eksik olmayan sevgi sözcükleriyle elimi uzattığım her yerdeydi.
Aynı gecenin sabahında parmak uçla...
Yorumlarınızı benimle paylaşırsanız çok sevinirim. Keyifli okumalar çiçeklerim🌸💞
Bölüm Şarkıları: Bayhan, Tiryakinim Vega, İz Bırakanlar Unutulmaz Çağan Şengül - Cem Adrian, Ben Sana Veda Edemem 8. Bölüm - "Kimsesiz ve Çaresiz"
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Eyşan Karadağ
Bir öpüş.
Bir dokunuş.
Yok oluş.
Hayatım tek bir günde üzerime yıkıldı ve ben o enkazın altında kendim için savaşmaya güç bulamadan mahvoldum.
Bir mermi, kapımın önünde.
Ne hissetmem gerektiğini bilmiyordum. Korkmalı mıydım? Açıkçası bomboş hissediyordum.
Mesajları göstermek için tam sırasıydı. Elimde doğrulayabileceğim hiçbir şey yoktu ama birbirlerine bağlantılı olduklarından emindim. Yine de hiçbir şey yapmadım. Dakikalarca dudaklarında soluklandığım adamın kollarında, o benim için delicesine endişelenirken ben ilişkimizin ilk sırrını kilitli kapılar ardında bıraktım.
Zeki abi hattın diğer ucundan birkaç defa seslendi ama ikimizde cevap veremedik. Erez gözlerini gözlerimden ayırmazken belimdeki parmakları etime battı. Bu bilinçli yaptığı bir hareket miydi bilmiyordum ama koruma içgüdüsünü her hücremde hissediyordum.
"Yola çıkıyoruz Zeki. Ben gelene kadar kimse o kapının önünden ayrılmayacak." Telefon kapandığında hızlıca kucağından kalkarak üstümü toparlamaya çalıştım ama Erez'in dikkati o an için üzerimde olmadığı için bunu fark etmedi bile.
"Ne yapacağız?" diye sorarken gözlerim üzerindeydi ama o sanki özellikle bana bakmıyordu.
"Önce gidip durumu görmem gerekiyor, sonra bakacağım bir çaresine." Tam karşımda durduğunda kafamı kaldırarak göz göze gelmemizi sağladım. Büyük avuçları yüzümü iki yanından kavrayarak yavaşça kendine çekti, dudakları alnımda kendine yer edinirken derin bir nefes alarak gömleğinin yakasını kavradım. "Hiçbir şeyi kafana takmanı istemiyorum, ben halledeceğim tamam mı? Kimsenin sana zarar vermesine izin vermem." Gözlerimi kapatarak vicdanımın kapısını tırmalayan o sesi yok saymaya çalışıyordum ama bu her dakika daha da zor bir hal almıştı.
Onun içindi, onun iyiliği, hayatı içindi.
"Hadi, çıkıyoruz."
Apar topar evden ayrılıp arabaya bindiğimizde ikimizde sessizdik. Direksiyonu tutan parmakları o kadar sıkıydı ki beyazlayan boğumlarını görmek kendi bedenimde bir acı duymama neden oldu.
