ဂယူဗင်းဟာ မူကြိုတက်ရတာကို ခုံမင်လာသည်။
ပိတ်ရက်တွေတောင် မူကြိုသွားချင်မိတဲ့အထိပေ။
အခုတောင် မူကြိုကို အစောကြီးလာပြီး
သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ဆော့နေသည်။သို့သော်
လည်ပင်းက အပေါက်၀ကို တမျှော်မျှော်။
"ဂယူဗင်း ဒီအရုပ်က ဒီမှာဆက်ရမှာ မဟုတ်ဘူးလေ"
"ဟီး ဟုတ်သားပဲ"
ဂယူဗင်း သွားဖြဲပြီးတော့ရယ်ပြလိုက်သည်။
မှားဆက်ထားတဲ့ နေရာကို ပြန်ဖြုတ်ပြီး
ဆက်ဖို့လုပ်နေတုန်း
"ဟိုမှာ ချွမ်းရွေ့လာပြီ"
အာရန်းသည် အရုပ်ဘီးလေးနဲ့ ဆော့နေရင်း
ထအော်လေသည်။
ဂယူဗင်းကတော့ ချွမ်းရွေ့ကျောပိုးအိတ်လေးလွယ်ပြီး ၀င်လာတာကိုကြည့်ရင်း
သဘောအကြီးကြီးကျနေမိသည်။
ကလေးလေးဒီနေ့လည်း ကျောင်းလာတယ်။
"နင် ချွမ်းရွေ့လို့ မခေါ်ရဘူးလေ၊ရစ်ခီ လို့ခေါ်ရမှာ"
ဂယူဗင်းသည် အာရန်းကိုပြောသည်။
"နင်ကျတော့ ခေါ်ပြီးတော့"
အာရန်းကမကျေနပ်။အမြဲဂယူဗင်းက အဲလိုပဲ။
ရစ်ခီကို သူကျတော့ ချွမ်းရွေ့ ချွမ်းရွေ့လို့ခေါ်ပြီး
သူများတွေလိုက်ခေါ်ရင် မကြိုက်။
မုန့်တွေပါလာရင်လည်း ရစ်ခီ ကိုပဲ ကျွေးတယ်။ တခြားသူတွေကိုတော့ ရစ်ခီ မကြိုက်တာလေးတွေကိုပဲ ကျွေးတယ်။
"အဲဒါ ငါကလေးလေး မို့လို့လေ"
ဂယူဗင်းကလည်း ဒေါသပိစိလေးထွက်လာသည်။
ခါးထောက်ထားပြီး မျက်မှောင်တွေပါကြုတ်ထားလို့။
အာရန်းသည် ငိုမဲ့မဲ့လေးဖြစ်လာသည်။
ချွမ်းရွေ့က အနားရောက်လာတော့ ဂယူဗင်းနဲ့
အာရန်းကို ကြောင်တောင်တောင်လေးကြည့်သည်။
ဂယူဗင်းက ချက်ချင်း ချွမ်းရွေ့လက်မောင်းကို
ကိုင်လိုက်ပြီး တိုင်တော့သည်။
"မင်းကို သူက ရစ်ခီလို့မခေါ်ဘဲ ချွမ်းရွေ့လို့
လိုက်ခေါ်နေတယ်၊မခေါ်နဲ့လို့ပြောလိုက်"
