GÜNAH BENİM SOYADIM

Canavarın Kollarında...

Keyifli okumalarr

~Canavarın Kollarında~

"İnsan kendi katiline neden sarılsınki..."

 Δ 

Gözlerimi açtığımda ağaçlarla ve karanlık gök yüzüyle göz göze geldim.Yerimden doğrulduğumda etrafıma göz gezdirdim.Orman çok karanlık,korkunç ve sessizdi.Sadece etrafta baykuş sesleri vardı.Olduğum yeri sadece Ay aydınlatıyordu.Ağaçlara baktığımda gök yüzünü delecek kadar uzun olduklarını gördüm.Sanki ağaçlarda hayatdan bıkıp kendini uzayın sonsuzluğuna bırakmak istemişti...Sanki ağaçlarda bu dünyada yaşamak istemiyordu.

Ben nasıl olurda bir ormanda uyana bilirdim?

Nasıl buraya geldim ben?

Etrafı keşfe çıkmağa başladım.Karanlıktan korkduğum için tir-tir titriyordum.Birden arkamdan bir ses duydum...Arkamı döndüğümde onunla karşılaştım...

"Kaptan!?"Evet babam tam olarak karşımdaydı.Hemen koşarak ona sarıldım.

"Baba!...Beni bırakmayacağını biliyordum!"Babamın gövdesini küçük kollarımla sarıp-sarmalamaya çalışıyordum.Ama olmuyordu...Babamsa sadece susuyordu,en kötüsüyse bana sarılmıyordu.

"Baba!?Bana neden sarılmıyorsun!?"Dedim yüzüne bakarak.

"İnsan kendi katiline neden sarılsın ki..."Sakin şekilde konuştukları beni tam beynimden vurmuştu.Yoksa babamda mı beni kendi katili gibi görüyordu!

"Baba ben katil değilimki!Yemin ederim ki değilim!İnan bana lütfen..."Gözlerinin içine öyle yalvararak bakıyordum.Onun bir cevabına bağlıydı sanki hayatım.

"Sırf seni okutmak için başladım kumara.Sırf senin iyi bir geleceğinin olması içindi her şey..."İnsan hayatda nasıl yıkılabilirdi'nin kanıtıydım şu anda ben.Hayatın yükünün altında kalmış bir enkazdım ben şu an...

"Bana bak!"Kendimi göstererek babama baktım.

"Ben iyi bir geleceği olanamı benziyorum baba! Yıkıldım ya ben!...Sen gitdikten sonra yıkıldım ben baba!...Hayatda kalan ölü gibiyim sensiz...ÇÜNKÜ BENİM LANET OLASI BABAM HAYATTTA YOK!"Bu sözleri söylerken bana öyle duygusuz bakıyorduki kendi kendime...

'Sen onun gözünde ölmüşsün Umay...'Dedim.Birden benden uzaklaşmaya başladı.

"Hoşça kal Umay!"O an ilk ve son defa bana Umay dediğini hiss etdim babamın.

"Hayır baba!...Ben bu acıyı bir daha kaldıramam!...Beni bırakma baba!...Sana yalvarıyorum baba..."Etrafıma buğulu gözlerle baktıktan sonra yeni fark etmiştim...Babam beni bırakıp gitmişti.Hemde beni katili olarak bilerek...Etrafıma baktığımda ayağım bir ağaç dalına değdi ve ben diz üstü kötü bir şekilde yere düştüm.O an ağzımdan acı dolu bir inleme sesi çıktı.Çığlık-çığlığa...

"Lanet olsun!"demiştim.Ağlayarak...

"Allahım ne olur uyandır beni bu kabustan! Ne olur!...Sana yalvarıyorum...Artık dayanamıyorum!"Dediğim anda kulaklarıma tanıdık bir ses doldu.

"Minik kuş?..."Beni kurtarmaya gelmişti...Ben yalnız bırakılmamıştım.Etrafıma baktım ama onu göremiyordum sadece sesini duya biliyordum.

"Nerdesin!?Seni göremiyorum!"Diye bağırdım onu etrafımda aramaya devam ederken.

"Buradayım...Sesime gel..."Bulamıyordum! Lanet olsunki bulamıyordum! Eğilip yere diz çöküp ellerimle gözlerimi kapatıp küçük bir çocuk gibi ağlamaya başladım.

"Karanlıktan çok korkuyorum...Seni bulamıyorum...Lütfen beni kurtar...Beni bu kabustan çıkart...Ne olur..."Sesim fısıltı gibi çıkıyordu.Evet,korkuyordum...hemde deli gibi.O an bir el ellerimi indirdi baktığımda bu oydu...O Canavardı...Canavarım şimdi beni bu kabustan kurtarmaya gelmişti...

"Minik kuş...Korkma...Ben senin hep yanındayım...Hadi gidelim..."Beni kucakladığı gibi yürümeye başladı.Onun öyle bir güzel kokusu vardıki artık dayanamayıp gözlerimi uykunun kollarına bıraktım...

_____________________________________________________________

Selamlar sevimli okurlarım!

Bölüm diğer bölümlere göre kısa oldu biliyorum ama gerçekten baktim yok...Özür dilerim.

Bu hikayede çok üzücü sahne var biliyorum ama bir sürede böyle olacak.Sonra Umay gülmeyi hatırlayacak...İnanınki hatırlayacak...

Bu kadar spoiler yeter!

Vote ve yorum bırakmayı unutmayınnn!

Sizleri seviyorumm.

İyi geceler...