GÜNAH BENİM SOYADIM

Günahlar Ve Günahsız Melekler...

Keyifli okumalar!

 ~Günahlar Ve Günahsız Melekler~

"Günahlar peşimizi bırakmayacak gölgemiz gibidir...

Çocukluğunda işlediğin günahlar hiç bir zaman peşini bırakmaz Küçük kız...

Biz bu kanlı,acımasız savaşta günahlarla savaşan günahsız melekleriz..."

Δ

 Bataklıkta gibiydim...Ne kadar çırpınırsam çırpınayım çıkamıyordum.Aksine,daha fazla batıyordum.Ben öleceğim için ağlamıyordum..En güvendiğin insan beni bu bataklığa attı diye ağlıyorum.Bana yapılan büyük yalana ağlıyordum...

 "Öldürtdüğüm adam...Serhat SOYDAN.Sametin eşinin,yani gerçek annenin sevgilisi.Benimde annemin sevgilisi..."

 Benim babam neden bana yalan söylemişti? Neden bana bunu yapıyorlardı.Masum değilmiydim ben? Küçücük bir kız çocuğunun ne günahı ola bilirdi ki? Belki de o gece o küçük kızı yanıma almasaydım bunlar başıma gelmeyecekti...Belki de benim yerime  onu başkası bulsaydı bunlar başına gelmeyecekti...

 Çiçek...Beni ikinci kez katil yapan o küçücük,masum kız..Evet ikinci kez çünkü birinci kurbanım kendimdim.Ben kendi kendimin katili olmuştum....Onu hiç bir zaman unutmamıştım...İnsan katili olduğu kişiyi unuta bilir mi?...

 3 yıl önce...

 Kütüphanenin camından üstüne beyaz yorgan örtmüş yollara bakmaya başladım.Nasılda güzeldi.Bembeyaz,tertemiz...Perdeni çekip kitaplarımı çantama doldurmaya başladım.Montumu üstüme geçirip kitaplarla dolu rafların yanından irelileyerek çıkışa doğru adımlamaya başladım.

 "Kolay gelsin Yusuf abi!"Sıcak bir gülümsememe karşılık Yusuf abide gülümseyerek karşılık vermişti.

 "Teşekkür ederim ağabeyciğim!"

  Kütüphaneden çıkıp eve koşarak gitmeye başladım.Annem eve geç gelmememi söylemişti ama saat dokuz ve ben hayla evde değilim.Ne güzel bir gün!

Kütüphanenin sokağından çıkmıştım.Bizim ev iki sokak ötedeydi.Tam diğer mahalleye gideceğim sırada polisler önümü kesmişlerdi.

 "Hey,sen burdan ne yapıyorsun?!"

 "Evime gidiyorum ağabey."dedim gayet rahat bir şekilde.

 "Buradan keçemezsin ağabeyciğim."Soran gözlerle ona baktığımda konuşmasına oflayarak devam etti.

 "Burada bir kaza oldu...Bir teyzeye araba çarpmış.Yolun ortasında hayatını kaybetmiş.Cesedi hayla yolda ve olay yeri inceleniyor.Malesef,bu sokaktan geçmen imzansız."Teyzeye üzülmüştüm.Üzgün bir surat ifadesiyle polise bakmaya başladım. 

 "Peki...Ben diğer yoldan gideyim."

 Bir ara sokağın karşısında durmuş bekliyordum.Evimize yalnız bu sokaktan gide bilirdim.Evime varmam için bu sokaktan geçmeliydim ama korkuyordum...10 yaşımda ki olaydan sonra hiç bir ara sokağa giremiyordum.Sanki her an bir yerlerden çıkıp,yine pis elleriyle bana dokunacak gibi hiss ediyordum...Sanki bu sefer o dokunsa ruhum sonsuz bir hiçliye düşücekti ve ben o hiçlikten hiç bir zaman çıkamayacak gibi hissediyordum.

 Etrafıma oflayarak baktım.Girmek istemiyordum bu sokağa.

 Keşke o düşüncede kalsaydım! Anneme telefonla arayıp beni buradan götürmesini isteseydim! Keşke ben o sokağa hiç girmeseydim ama her şey için geçti...