TÜNEL 2-Gay

3

Oy ve yorum yapmayı unutmayın!!!
----------

Ellerim kucağımda öylece duruyordu. Bora'nın gelmesini beklemekten sıkılmıştım. Üstüm başım çöpten çıkmış gibi perişan haldeydi ve Bora giysi almak için eve gitmişti. Kaç dakika boyunca ona gitmemesi için yalvardığımı hatırlamıyordum bile. İnadına benim hayal gördüğümü, Kerem'in öleli yıllar olduğunu söyleyip durmuş, sonra da gitmişti. İstemesem bile endişeleniyordum onun için. Ya Kerem benim yarattığım bir hayal ürünü değil de gerçekse? O zaman kesin eve girmişti ve Bora onun farkında olmadığı için ona zarar vermişti. Yoksa bunca saattir gelmemesinin başka bir sebebi olamazdı.

Kendi kendimi evhamlandırırken ayaklarımdaki ve kollarımdaki sargıları umursamadan üzerimdeki pikeyi yana attım. Ayaklarımı yere sarkıtırken kapı açıldığında, Bora'yı görmemle kalkmaktan vazgeçtim. Yerime oturduğumda göz devirerek yanıma geldi. Elindeki poşetleri yatağın üzerine koydu. "Bakıyorum yine beni dinlememişsin?" diye sordu alayla. Omuz silktim. "Kerem-" elimi tuttuğunda gözlerine baktım. Yanıma oturup elimin üzerini öperek kucağına çekti. "Birtanem. Canımın içi. Kerem öleli yıllar oldu. Onun yeniden peşine düşmesinin imkânı yok. Hem olsa da ben seni korurum son nefesime kadar. Seni almasına asla ama asla izin vermem, biliyorsun."

"Biliyorum ama gördüm onu Bora. İnanmıyor musun bana? Evin içindeydi, bana geldi. Adım seslerini bile işittim. Ormanda ondan kaçarken bana seslendi bile. Hayal olsa sesini nasıl o kadar net duyayım?" diye sordum telaşla ellerine yapışırken. Araba çarpan sağ kolum ani hareketimle sancırken yüzümü buruşturdum.

"Şş tamam sakin ol." yatıştırıcı sesi beni iyi hissettirirken, yanıma yaklaşıp bana sarıldı. Buna muhtaçmışcasına anında sıcak göğsüne sokuldum. Kolumun acısı dindiğinde onu da göğsüne yasladım. Burnumu çektim. Neden başıma bunlar geliyordu? Sadece Bora'yla mutlu bir hayatım olsun istiyordum.
"Evi kontrol ettim ben. Hiçbir yerde iz yoktu. Sadece senin açtığın mutfak kapısı vardı o kadar. İçeriye kimsenin girdiğine dair bir zorlama da yoktu. Ev karanlıktı ya o yüzden kesin sen bir eşyayı görüp o sanmışsındır." dediğinde, inanmasam da başımı salladım. Çünkü gerçeğin bu olduğuna inanmak istiyordum.

"Hadi seni daha fazla tutmayayım, üstünü değiştirdikten sonra uyu biraz." dediğinde, hızla göğsünden uzaklaştım. "Ama-" dememe kalmadan sözümü kesti. "Aması yok Kaan. Ayrıca sabah buradan çıktıktan sonra senin için bir psikiyatrist ayarlayacağım. Lütfen karşı çıkma olur mu? Hayatımız bu kadar güzel ilerlerken tekrar onun kâbuslarıyla kafayı sıyırmanın eşiğine gelmene izin veremem." Haklıydı, sesimi çıkarmadığımda ayaklandı. Koltuğa bıraktığı poşetleri açıp içinden kıyafetlerimi çıkardı. Ona uyduğumda üzerimi sargılarıma dikkat ederek yavaşça değiştirdi. Ardından kirli ve yer yer parçalanmış üstümü poşete koyarak yana bıraktı. Muhtemelen atacaktı ama yalnız kalmamam için şimdilik ertelemişti. Ona minnettardım, her anımda yanımda olup beni bırakmadığı için.

İkimiz birlikte uyuduğumuzda sabah çabucak gelmişti. Doktor son kontrolleri de yapıp fazla hareket etmemem şartıyla beni salmıştı. Bora'nın yardımıyla birlikte onun hastanenin bahçesindeki arabasına bindik. Ayağımdaki sargı yüzünden beni kucağına almak istese de üstümde göz hissetmek istemediğimden reddetmiştim. Zaten gün içinde yeterince bakış hissediyordum üstümde.

Eve ulaştığımızda saat daha sabahın 10'u ya vardı ya yoktu. Bora bu sefer beni kucaklayarak içeri taşıdığında karşı çıkmadım. Salondaki koltuğa oturmama yardım ettikten sonra doğruldu. "Ben şimdi ikimize güzel bir kahvaltı hazırlıyorum. Bu arada da psikiyatri uzmanıyla da konuşup en erken güne randevu almaya çalışacağım." dediğinde, başımı salladım. Her ne kadar istemesem de Kerem'in hayalinden başka şekilde kurtulmamın imkânı yoktu. O yüzden buna bir nevi mecburdum. Şimdi istemediğimi söylesem Bora itiraz etmeyecekti ama söylemedim. Benim için ne kadar üzüldüğünü görebiliyordum. Kim sevdiğinin delirmesini hoş karşılardı ki zaten. Hiç kimse için olmasa bile Bora için bunu yapacaktım.