Uzun bir aradan sonra merhaba! Bölüm beklediğinizi biliyorum fakat hem voteler düşük hem de okunmalar. Ayrıca bilgisayarım bozulmuştu ve yaptıramadım, şuan da diğer bilgisayarımdan yazıyorum... İyi okumalar ✨💕
-
Uzun zamandan sonra ilk defa böyle hissediyordum, çaresiz. Belki hiç bir şey hatırlamıyordum ama şu 6 ayda, bir tarafım eksikliğini göstermişti.
Şuan ise beni kurtarmaya gelen kişilerin arkasındaydım. Kimin iyi, kimin kötü olduğunu bilemiyordum. Dışarı bile çıkmamıştım, bahçe dışında. Ne kötülüğüm oldu da bunları yaşıyorum diye sormuştum bir keresinde, onu da hatırlamıyordum. Bir şey hatırlamamaktan da bıkmıştım.
Olaylar ile bir alakam yoktu şuan da, önümde ki kişiler ne kadar polis veya başka bir şey olsa da karşımızdaki kişiler tehlikeli kişilerdi anladığım kadarıyla.
"KIZI BİZE VERİN!"
Karşı taraftan gelen sesle yanımdaki vücutların gerilmesine şahit olmuştum. Ne kadar sakin olsam da yavaş yavaş korkmaya başlamıştım. Sanırım bu konulara karşı bir direncim vardı ve ben de bu direnci yavaş yavaş yitiriyordum.
"Kızı buradan götürün."
"Emredersiniz komutanım!"
Bu sefer sonunda Rusça konuşmuşlardı da anlamıştım. Önümde olan polisten bir tanesi geldi ve kolumu tutarak oradan götürmeye başladı.
"Biraz yavaş yürüyebilir misiniz? Size yetişemiyorum."
Uzun zamandan sonra ilk defa koruma veya temizlikçiden başka bir insanla konuşuyordum ve heyecanlanmıştım. Karşımdaki adam bir anda gerildi ve şaşkınlıkla bana geri döndü. Ne oldu anlayamamıştım.
"Ne kadar naif konuşuyor." Şuan ise bana büyülenmiş bir şekilde bakıyordu. Görünüşümde bir şey mi vardı bilmiyordum ama adamın farklı bir şey gördüğü aşikardı.
"Bir şey mi oldu? Neden öyle bakıyorsunuz?"
Kafasını iki yana salladı, kendine gelmek istermişçesine. Sonra bana cevap vermeden, son kez bakıp tekrar yürümeye başladı.
"Merak ettiğim şeyler var."
Sonunda durduğumuzda arka kapıdan bir sürü aracın ve silahlı insanların beklediği alana girmiş olduğumuzu gördüm.
"Merak etme, hepsini tek tek cevaplayacağım, yalnızca şuan doğru zaman değil."
Kafamı sallayarak onu onayladım ve beni yönlendirmesine izin verdim. Sonunda durduğumuzda silahlı kadınların olduğu bir arabaya doğru beni bindirdi ve arkamdan kendisi de bindi. Yanımdaki ve karşımdaki kadınlara hafif bir baş selamı verdim, çok ciddi ve korkunç duruyorlardı. Fakat şaşırtıcı bir şekilde hepsi baş selamımı alarak hafif gülümsedi. Şaşkınlıkla onlara bakarken onlar birbirine bakarak gülmeye başladılar.
"Biz senin sandığın kadar ciddi insanlar değiliz, sarı melek. Rahatla."
Onlara genişçe gülümsedim ve beni buraya getiren adama baktım. Hafif bir tebessümle bana baktı ve gözleriyle yanındaki koltuğu işaret etti. Yavaş adımlarla yanına gittim ve oturdum. Ne kadar rahat dursam da diken üstündeydim. İnsanlara pek güvenim yoktu. Şu zamana kadar bana iyi davranan biri görmemiştim, sadece hayatım da olan tek tük öğretmenim ve temizlikçi vardı bana iyi davranan. Bir tek onlara az da olsa güveniştim.
"Sana güvenmeyi öğretmediler değil mi?" Geldiğimden beri ilk defa konuşan ve mimik göstermeyen kadına baktım, şuan kırık bir tebessümle bakıyordu bana.
