Türkiye'nin en büyük kulüplerinden biri olan Galatasaray da takım tercümanlığı yapmak için işe giren Nazlı takımdaki barışa aşık olur ve bundan sonra hayatı tamamen değişir...
Hayat dediğimiz şey neydi? Ya da nasıl mutlu olunurdu? Güzel bir söz, hediye ya da başka bir şey. Ben 26 yaşımda ilk defa yaşadığım bu duyguyu tanimliyamiyordum,mutluydum peki başka? Yatağın ortasında huzursuzca yatan kadın mutlumuydu?
Yavaşça ayağa kalktığımda ellerimin arasındaki ağırlığı hissediyordum bana baba olduğumu gösteren bir ağırlık.
Gözlerimin yanmasına ellerimin titremesine sebep olan bir duygu bütün bedenimi sarmıştı.
Bizim bebeğimiz Nazlı, ben, bizim. küçük bir bebek. hayatımızın ortasinda asla beklemediğimiz bir can
"Nazlı"dedim sessizce bu doğru muydu?
"Nazlı" dedim tekrardan içim içime sığmıyordu.
Sessizce gözlerini açtığında yavaşça yataktan dogrulmuştu.
"Barış" dedi gözleri ellerime kaydı
"Kızdınmı"dedi göz yaşları yanaklarından düşmeye başlamıştı.
Sessiz kaldım nasıl kıza bilirdim ki bunu düşünmesi bile saçmaydı.
"Saçmalama nasıl kızabilirim sana Allah aşkına?" Yanina otururken kollarını boynuna dolamıştı hızlıca ince bedenini sardığımda güçsüzce kollarımda ağlıyordu.
"Şşş sakin ol yavrum"
"Barış nasıl olacak nasıl bakicazki minnacık bebeğe?"
"Hem biz daha-"
"Niye sustun konuş güzelim anlat"
"Evli bile değiliz barış"
"Nazlı, bunu sorun dahi etmeni istemiyorum bebeğim tamammı sen bana tek bir şey söyle sen bu bebeği istiyormusun?"
"İi-istiyorum"
"Hemen evleniyoruz o zaman"
"Hemen?"
" Evet hemen yarın"
"Yağrın?"
"Evet ama ile önce doktora gitmeniz gerekiyor gibi görünüyor, küçük bebeğimize bakmamiz lazım."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Sizin için buraya minik bir Barış bırakıyorum Destekleriniz için teşekkür ederim
