Biliyorum hikayeyi bitiremedim. Belki de bitmesini istemedim. En özel yıllarımdı özlediğim yıllarımdı ve özleyeceğimi bilmediğim yaşlarımda kalmak devamını yazmamak işime geldi belki de. Bencilce olsa da mutlu hissettirdi. Bugün de devam etmeyeceğim . Bir gün tabi bitireceğim ama bugün değil. Bugün 2 gün içinde 12 şehidimiz için geldim. Hepsi yaşamak istiyordu. Gördüm paylaşımlarını hepsi gülüyordu. Hepsi böyle güneşli bi dağ başında bir eli tüfeğinde bir eli çayında sevdiği de kafasında belki de son pozu olacağını bilemeden ama yaşamayı nefes almayı sevmeyi sevilmeyi doğmamış çocuğunu bir gün görebilmeyi her şeyi hayatta ne varsa her şeyi görüp yaşlanarak yatağında huzurla ölmeyi çok istiyorlardı. Belki değil illa ki öleceklerdi hangimiz ölmeyeceğiz ki zaten.Onlar yaşlanıp yataklarında ölmeyi değil de bilmedikleri bir dağın tepesinde karların üzerine soğuk elleri daha da soğuyarak belki yavaş yavaş belki an bile durmadan gittiler. Yaşamayı çok seviyorlardı vallahi gördüm. Ölürsem bu videoyu paylaşın derlerken bile gülüyorlardı. Ama yaşamaktan da çok sevdikleri bayrakları toprakları vatanları vardı. Çok çok şeyler yazmak konuşmak lazım ama yetmez ki. Hangi kelime sıcak yataklarımızdan duyulan minnetin yükünü kaldırmayı kabul eder?
Allah kutsal ruhlarınızı şad etsin.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
Benim Meskenim Dağlardır Dağlar
Non-FictionBir Subay nasıl yetişir.Aşık olursa neler yapabilir ve vatan sevgisi her şeyin üstesinde gelirse neleri göze alabilir.Anlatılan her şey gerçektir ve ilk ağızdan okumaktasınız. Okuyacaklarınız bile sizi yormaya yetecekken vatan uğruna bunları yaşayan...
