bon voyage | tk

6

İyi okumalar ¡

|-|

Jeon Jungkook...

"İlk defa akıllılık ettin Kook."

Koridorda, sandalyede otururken dizlerimi titretiyordum. Gerginlikle karşımda duran Yoongi'ye baktım.

"Akıllılık mı ettim?"

"Evet? Sen doktor çağırmasan ölebilirdi bile. Nasıl dayanmış, hâlâ anlamış değilim."

Başımı eğdim tekrar zemine. Onu kaybetmek bile bana korkunç geliyor, dizlerim titriyordu. Taehyung, ne kadar iyi olmak için çabalasa da asla iyi olmayacaktı. Onun hayatı çok zor geçmişti. Yaşadıkları asla kolay değildi. Bu zamanlarında yanında olan tek kişi bendim. Sonsuza kadar da duracaktım. Biz birbirimize söz vermiştik. Ama... Ama o intihar ederek bu sözünden çıkmıştı.

Az kalsın bu hayatta tek başıma kalacaktım.

Gitmemeliydi. Taehyung ve ben, birbirimizi asla bırakmamalıydık. Bizim birbirimize ihtiyacımız vardı. O olmazsa ben, ben olmazsam o olmazdı. Bunu biliyordu. Bilmesine rağmen beni tek bırakmaya çalışacaktı. Tanrım... Keşke o sözleri söylediğimde beni öldürseydi...

"Jungkook."

"Ne?"

Yoongi, yanıma oturdu ve tüm vücudunu bana çevirdi. Başımı zeminden kaldırmadım. Birisi ile göz göze gelecek halim yoktu.

"Anlat."

"Neyi?"

"Onu."

Çatılmış kaşlarım yavaşça düzleşmeye başladı. Yoongi, derin nefes aldı ve tekrar konuştu.

"Gördüm sizi. Öpüşüyordunuz. Bu da mı arkadaşlık?"

Başımı salladım.

"Bu da arkadaşlık."

"Dürüst ol Jungkook. Onu herşeyden çok seviyorsun, aşıksın. Kaybetmekten deli gibi korkuyorsun. O ölürse direkt sen de şuradan atlar kendini öldürürsün-"

"Bunları biliyorsan bana söyletme. Başımı kaldıracak bile cesaretim yokken gelip de bana Taehyung'u anlat deme."

Bir süre ikimiz de sessiz kaldık. Hava aydınlanıyordu. Yoongi, belki de benim yüzümden düzeninden olmuştu. Şirket sahibiydi ve işlerini ertelemiş, yanımızda duruyordu. Benim başıma birşey gelmesinden korkuyordu.

İyice bozulmuştum. Lanet olası beni gerçekten de çok bozmuştu ve düzelemeyecektim. Bir an önce iyi olması gerekiyordu.

"Kötü olmasına rağmen... Birlikte şarkı söyledik."

En sonunda dayanamayarak mırıldanmıştım. Durmadan devam ettim yoksa vazgeçebilirdim.

"Amacı ölmekti. Bilerek birşeyi yokmuş gibi davrandı. Bembeyaz olmuştu yüzü. Anlamıştım ben. Ölmesine izin veremezdim. O an ne kadar huzurlu olsam da gittim oradan. Daha fazla kötüleşmeden doktor çağırdım. Doktor, gerçekten kötü olduğunu söyledi. Zaten on dakika sonra ise... Bayıldı. Ödüm kopmuştu Yoongi. Neyse ki birşeyi yokmuş."