ZİNCİR Ailesi [biyolojik aile serisi - 1]

0.4

Medya [Asel]

Hastanede başhekimin odasında oturmuş sonuçların gelmesini bekliyorduk. Bu süre zarfında ailemin - en çok abimin - bakışlarına maruz kalıyordum. Deniz beni her ne kadar beni sakinleştirsede hala gergin olduğum için ellerim hala titriyor, bacağımı hala sallıyordum.

Dikkatimi dağıtmak için telefonuma baktığım için umursamaz gözüksemde Pars bey ve Çiçek hanıma attığım bakışlar bunun aksini söylüyorlardı. 

Pars beyle göz rengimiz ve yüz hatlarımız aynıydı. Bu benzerliği yeni fark ediyordum Simgenin ikizi olan Arel'le de saç rengimiz ve tipimiz aynıydı. İkimizde kumraldık. Biz Denizle uçurumdayken oğulları Arın gelmişti. En küçük oğulları Ural ise gelmemişti. Arın ben odaya geldiğimden beri bana korkuyla bakıyordu. Bakışlarına anlam veremesemde çok kafama takmadım. Elimdeki telefonu cebime atıp kucağımdaki kaskımla oynamaya başladım.

Biraz zaman geçtikten sonra kapı açıldı ve içeriye başhekim girdi. Masasının önünde durup zarflardan birini masaya bıraktı ve elindekini açtı. Açmayı becerdiğinde de okumaya başladı.

- Simge Zincir ve Ahmet Kayanın sonuçları uyuşuyor. 

Herkes sessizdi. Uzatmadan eline diğer zarfı aldığında istemsizce Deniz'in elini sıktım. O da benim elimi güven verircesine hafifçe sıktı.

- Asel Kaya ve Pars Zincirin sonuçları uyuşuyor .

Biraz bekledikten sonra devam etti. Ben ise hala şoktaydım.

- Lütfen aileler birbirinizle konuşun, anlaşın. Bu olayın nasıl gerçekleştiğini hala araştırıyoruz içiniz rahat olsun.

Kimsenin bir şey demesine izin vermeden zarfları aldığı gibi çıktı. Yaklaşık 5 dakika geçti ama kimse konuşmamıştı. Herkes birbirleriyle bakışıyordu en sonunda üvey babam konuşmaya başladı. 

- Pars bey bence herkes kendi kızını alsın. Ben Simge'yi istiyorum. 

Dediğinde Simge'nin yüzünde güller açmıştı sanki. Üvey babam ona gülümsseyip bana döndü.  Bana döndüğünde bakışları değişmişti.

- Özge sen de onlarla gideceksin.

Bunu söylediğinde gayet kendinden emin bir şekilde konuşmuştu. Ondan korkup kabul edeceğimi düşünüyorsa çok yanılıyordu. Tek kaşımı kaldırıp ona baktım. Sonrasında elime kaskımı alıp ayaklandım.

A: Birincisi adım Özge değil. İkincisi ben kimseyle gelmeyeceğim reşitim. Kendi evimde yaşamaya devam edeceğim.

Deniz'in elini tutup kapıya yöneldim. Kapıyı açıp çıktığımda Çiçek hanımın bana seslenen sesini duydum. Deniz'den elimi ayırıp ona döndüm. Bana dolu gözlerle bakıyordu.

- Kızım bari numaranı ver lütfen.

Dediğinde uzatmadan elinde tuttuğu telefonu alıp numarımı yazdım ve telefonu ona geri uzattım. Bana gülümseyerek baktığında yutkundum ve Deniz'le beraber asansöre doğru ilerledik. Hastane otoparkına geldiğimizde kaskımı takmadan önce Deniz konuştu.

Deniz: Asel bir şans verseydin. Öyle bir şey demeden çektin gittin.

- Benim tek ailem sensin Deniz. Zaten Çiçek hanıma numaramı verdim. Hadi gidelim burdan kafa dağıtmam lazım. Düşündükçe boğulacak gibi hissediyorum. 

Yapmak istediğim şeyi anladığında tam itiraz edecekti ki hızlıca gaza bastım ve hastaneden  çıktım.

♛