Karanlığın Kızı

*TANITIM*

Eve dönerken içimi bir korku yiyordu... Arkamda hissettiğim hiç gerçekçi olmayan buz gibi soğuk nefesle irkildim. Panik atağım vardı ve resmen şuan kalbim küt-küt atıyordu. Ama anlamadığım bir şekilde atak geçirmiyordum. Kafamı çevirmeme engel olan bir şey vardı. Aniden bir fısıltı duydum kulağımın arkasından. "Gece-gece dışarıda ara sokakta gezmek?" düşünceli anlam veremediğim bir ses. " Bu saatte ara sokağa girecek kadar üzgün bir kalp" dedi sorgular gibi."Sen k-kimsin?" diye bildim girdiğim şokun arasından. "Bilmem, kaderin? Ya da şöyle desem.. Seni kurtaracak olan kişi?" deyiverdi bir anda. "Yardım?" dedim sorar gibi. "Aileni kurtarmak istemez misin küçük kız?" küçük kızmış, 20 yaşındayım ben!? "Nasıl?" dedim sadece. Ama en acayipi onu göremiyordum! Başımı zar-zor çevirsem bile yoktu göremiyordum, kimse yoktu.

"Şöyle, sadece bir sözleşme..tabi eğer istersen." "Neymiş o çabuk söyle. Eğer ailem bu durumdan kurtulacaksa, kabul ettim bile." dedim şartları bile bilmeden. Ay bide yaz dizilerine dönüyormuş! Yok canım hayalet bu sanırım. "Şartlar şöyle: aileni bu durumdan kurtaracağım, şirketiniz eskisinden daha iyi hale gelecek. Ama 8 ay sonra bedelini ödersin." yutkundum. " Nasıl bir şeyle?" ürkmüştüm. "Ölüm? Ne dersin? Senin ölümünden bahs etmiyorum, her hangi bir arkadaşın, sevdiyin ola bilir." "Ailem dışında?" beni tekrarladı "Ailen dışında." hiç sormadan kabul ettim. " Tamam kabul, nereyi imzalayacağım?" Birden parmağımda hissettiğim iyneyle buz gibi oldum. bana dokunmuyordu. Sanki korkuyordu? Sonra yumuşak bir kağıta benzettiğim yere bastırdı elimi. Ama yine bana dokunmadan yaptı, nasıl yaptıysa artık. "Süren başladı, Karanlığın Kızı, görüşmek üzere" Arkanda hissettiğim rahatsız edici nefes yok olmuştu. Sevinçliydim. En azından ailemi kurtarmıştım. 8 ay ne alaka bilmiyorum ama haklıydı. Karanlığın kızıydım ben. Sevmiyordum güneşi, sabahı, hep huzurluydu ay ve gece. Bundan sonra başıma ne gelecek bilmiyorum ama ailem mutlu olacaktı..

Instagram: ayloabbasovas