İLK AŞK

VII "OPERASYON"

İyi okumalar diliyorum ✨
Yayınlanma Tarihi : 01.03.2024

꧁꧂

Bazı geceler vardır gözlerin kapalıdır, aklın bulanık.Uyumazsın ama uyanık da değildir zihnin. Kendi hayatının kabusundan kaçmak için uyumaya çalışırsın.Yine o gecelerden birindeydim. İlyas Ege'ye attığım mesajdan sonra her ne kadar yatağa girip yatmış olsam bile zihnimdeki düşüncelerin sesinden uyuyamıyordum.

Kafamın içinde binbir çeşit düşünce dolanıyordu. Arada gözlerim komodinin üzerinde duran telefona kayıyor herhangi bir mesaj gelip gelmediğini anlamaya çalışıyordum. Gözlerimi kapatıp kendimi uyumaya zorladığımda ne kadar süre geçtiğini bilmiyordum ama bir süre sonra yorgunluğum düşüncelere galip gelerek kendini uykunun kollarına bırakmıştı.

Gözlerim boğazımdaki kuruluk sebebi ile açılırken yatakta doğrularak komodine koyduğum su bardağını alarak kuruluğun geçmesini sağladım. Saat kaç olduğuna bakmak için telefonu elime alıp kilit ekranını açtığımda sabaha karşı beş olmak üzereydi. Ekranı kapatıp geri yerine koymak üzereydim ki Instagram'dan gelen istek mesajı üzerine bildirime tıklayarak ekranın açılmasını sağladım.

Mesaj İlyas Ege'dendi....

"Teşekkür ederim."

İki kelime tek cümle. Yazdığıma karşılık sadece tek bir cümle...
Ne olmasını bekliyordun ki Defne ?
dedi içimdeki ses. Haklıydı ne olmasını bekliyordum ki....

Mesaja görüldü atıp telefonu kilitleyip, eski yerine koyarak yatağa girdim. Uyu dedim kendime,uyu ve düşünme...

❦

Sabah annemin sesiyle zorla açmıştım gözlerimi. Gece sabaha karşı uyandığımda ne kadar kendimi uyumak için zorlasamda uyuyamamış sabah namazını kıldıktan sonra gözlerimi geri kapatabilmiştim. Bu da maksimum dört saate tekabül ediyordu ve benim uykumu almamam için yeterli bir sebepti.

"Defne,Zeynep hadi kalkın kızlar, çok işimiz var." yatakta bedenimi doğrultarak oturduğumda parmaklarımı gözüme koyarak ovuşturdum.

Odanın kapısı açılıp annem sinirle odaya girdiğinde
"Defne hadi kızım !"
"Tamam."dedim son harfi uzatıp yataktan kalkarken. Odadan çıkıp lavaboya girdiğimde ihtiyaçlarımı gidermiş, elimi yüzümü yıkayıp,uykumun biraz daha açılmasını sağlayarak çıkmıştım.

Mutfağa girdiğimde her zaman gördüğüme sevindiğim masaya baktım. Hazırlanmış bir kahvaltı sofrası. Herkese günaydın diyerek yerime oturduğumda tabağıma yiyeceğim kahvaltılıklardan alarak yemeğe başladım.
"Ömer bugün akşam misafir gelecek."
"Her zaman geliyorlar buyursunlar gelsinler." doğru diyordu babam, her zaman geliyorlardı.

"Bu seferki farklı ama."annemin cümlesi ile ağzıma götürdüğüm çatal havada kalmış, kaşlarımı çatarak anneme bakmama sebep olmuştu.
"Nesi farklıymış ?"babamın henüz hiçbir şeyden haberi olmadığı için annemin demek istediğini anlamamış, kahvaltısına devam ediyordu. Şu söz her zaman doğruydu galiba.

Babalar her zaman en son duyar...

"Defne için geliyorlar bu sefer."annemin ağzından çıkan cümle babamın çatalını tabağa düşürmesine sebep olmuştu. Çatal düşünce çıkan o tiz ses babamda bir şeyleri idrak etmesini sağlamıştı.
"Ara o zaman söyle,gelmesinler."
"Ömer."
"Yok Ömer."
"Kocacığım."
"O da yok." annem ne kadar sakin kalmak istese de babam annemi fazlasıyla zorluyordu.