İLK AŞK

II "BULUŞMA"

İyi okumalar diliyorum ✨

Yayınlanma tarihi : 12.01.2024

꧁꧂

Bugün bu saatlerde hâlâ buralardayız.
Olmamız gereken yerde miyiz , olmamız gereken hayatlarda mıyız....
Hangi kalpteyiz,ne kadar sevdik,ne kadar sevildik....
Hatalarımızla baş edebilecek gücümüz var mı hâlâ ayakta kalabilir miyiz , olmak istediğimiz hayatlarda olup kalabilir miyiz ?

Hiçbirinin bir önemi yoktu.Sadece hayatı yaşamaya değer kılan insanlarla hayatınızı yaşayın,sizi üzen,sizi bir hiçmiş gibi hissettiren insanlardan uzak durun.
Söylemesi kolaydı peki ya uygulaması...?
Ne kadar mantığım bunun farkında olsa da kalp söz dinlemiyordu.
Canımı yaktığını bile bile,onun hayatında bir yerim olmadığını bile bile yine de kalbim bir türlü vazgeçmiyordu.

Tam dokuz sene olmuştu. Söylemesi kolay ama beklemesi zor olan dokuz sene..... Dokuz senedir bir umut bekliyordum ama hepsi boşunaydı...
En son onu gördüğümde ben üniversite bire giderken,onun polis olmak için İstanbul'a gittiğini duymuştum ve dört sene boyunca küçücük kasaba da birbirimize hiçbir zaman denk gelmemiştik ama sonunda görmüştüm. Dört senenin sonunda onu ilk kez görüşümün üzerinden iki hafta geçmişti.

Ve ben bu iki haftanın içinde tekrardan darmaduman olmuştum...
Mantığım ve kalbim sürekli birbiri ile çelişiyordu. Mantığım onu unuttuğumu ve yoluma devam etmem gerektiğini söylerken,kalbim ondan hiçbir zaman vazgeçemeyeceğimi her zaman bir umut beklemem gerektiğini söylüyordu. Her ne kadar mantığımı dinlemeye çalışsam da her seferinde kalbim galip geliyordu bu savaşta.

"Abla"diye seslenen Zeynep'e telefondan kafamı kaldırarak baktım.Ne oldu dercesine kafamı salladığımda "Akşam arkadaşlar buluşması var,gidiyoruz değil mi ?"
"Bizimkiler var mı ? Gruptan bir şey yazmadılar." kış ayları hariç kasabadaki yaşlarımızın birbirine yakın olduğu arkadaşlarla buradaki parkta ayda bir toplanırdık.
"Yeni haberim oldu benimde, birazdan yazarlar gruba." kafamı aşağı yukarı sallayarak geri telefona döndüm.

"Defne!"

"Efendim anne."

"Kızım akşama misafirler gelecek,Zeynep ile bir şeyler yapabilir misiniz?" oturduğum koltuktan kalkarak mutfakta akşam yemeğini hazırlayan annemin yanına giderek arkasından eğilerek ne yemeği yaptığına baktım.
"Olur yaparız ama biz belki akşam olamayabiliriz."dedim şimdiden izin almanın yollarını arayarak.
"Neredesiniz?"dedi elindeki kaşığı bırakıp bana dönerken.
"Arkadaşlar buluşması varmış Zeynep söyledi,parkta olacağız her zamanki gibi."
"İyi tamam gidin ama önce işleri halledin."
"Tamamdır"dedim mutfaktan çıkarken.

Zeynep'in odasına girdiğimde annemin bana söylediklerinin aynısını ona ilettiğimde yattığı yataktan kalkarak odadan beraber çıktık.
"Sizi dışarı alalım Meryem Hanım."Zeynep ufak bir kibarlıkla annemi mutfaktan kovarken ben sırıtmakla meşguldüm. İkimizde mutfakta iş yaparken annemin bize karışmasını sevmiyorduk bu yüzden de her seferinde bir işe giriştiğimizde annemi kovalardık.
"Aman ne yaparsınız yapın ama mutfağa geldiğimde bıraktığım gibi bulacağım ona göre!"
"Peki,peki hadi annecim."mutfaktan çıkar çıkmaz kapıyı kapatarak yapacağımız pasta ve çöreklerin malzemelerini çıkararak işe koyulduk.

Mutfaktaki işimiz yaklaşık iki saate yakın sürmüştü ama sonuç güzel bir şekilde bitmişti. Yorgunlukla kendimi sandalyeye bıraktığımda uzun zamandır elime almadığım telefonu açarak gelen bildirimlere baktım. Kızların olduğu gruptan bir sürü mesaj gelmişti

Betül: Kızlar akşam toplanıyoruz değil mi ? (16:41)

Betül : Nazlı döndünüz mü tatilden ? Geliyor musunuz ? (16:41)