Sevmeyi Öğrenmek

Yol

Merhabaalarr. 7.bölüm geldiiii:)
Hepinize iyi okumalar bol bol yorum yapmayı,oylamayı unutmayın.

"Kimsenin yokluğu kimsenin sonu olmuyor."

Günler bir bir geçiyordu. Günler geçtikçe ben daha da kötü oluyordum. Kerem'in kapıma gelmesinin ardından tam 1 gün geçmişti. O 1 günde sadece evde uyudum uyandım ve uyudum. Kimseyle konuşmadım konuşmak istemedim. Nedense içime daha da kapanık oldum. Boş ve sıkıcı hayatımdan nefret ediyordum.
Annem dün akşam eve gelmişti. Ona neden bu kadar süre uyanmadığımı sormak istiyordum ama cevapından da korkuyordum,bir süre bu olayı kapattım.

"Anne,ben gidiyorum okula."

"Su,kendine dikkat et yine bir bayılma olsun istemiyorum."

"Tamam anne edeceğim yeter,"deyip evden çıktım. Merdivenlerden inerken bugün Kereme ne diyeceğimi düşünüyordum. Şu sıralar hep bir şey düşünüyordum. Umarım bir gün düşünmekten kafayı yemem. Binadan çıkıp normal adımlarla okul yoluna doğru gittim. Ayaklarım her ne kadar geri adım atsada okula gitmem gerekiyordu. İçimde kötü bir his vardı. Sonra bi anda kendimi tam yolun ortasında buldum. Sağa baktığımda ise bir araba bana doğru yaklaşıyordu. Koşmak istedim ama sanki bir şey beni buraya yapıştırmış gibiydi. Asla yürüyemiyordum ve adım dahi atamıyordum. Sonra araba bana daha da çok yaklaşınca gözlerimi kapattım ve düşündüm. Neyi,kimi düşündüğümü bilmiyorum. Sadece düşündüm. Biraz sonra gözlerimi açtım ve hala yaşıyordum bu ilginçti. Arabanın sahibi bana doğru geliyordu.

"Merhaba küçük hanım,bir yerinize bir şey oldu mu kusura bakmayın lütfen eğer bir şeyiniz varsa hastaneye götürebilirim."

"Yok,sağolun teşekkürler ben iyiyim."

"Lütfen daha dikkatli olun,"diyerek gülümsedi.

"Tamam,iyi günler,"deyip oradan hemen uzaklaştım. Fakat ben bu orta yaşlı,kısa boylu bu adamı bir yerden hatırlıyor gibiydim. Ama hiçte hatırlamıyordum. Yüzü çok tanıdık geliyordu. Beynimi daha çok zorladım fakat hiçbir şey hatırlamıyordum.

Bu şeyleri düşünürken çoktan okul kapısına gelmiştim. Hemen sınıfa çıktım. Sınıfta birkaç erkek ve kız dışında kimse yoktu. Sırama geçtim ve boş boş telefona baktım. Zaman geçiyordu ama Ayaz yoktu ve Ela da yoktu uzun zamandır Elayla konuşmamıştık zaten. Sonra Ayaz'ı aradım.

"Alo Ayaz?"

"Alo Su naber?"

"İyiyim,neden gelmedin okula."

"Biraz hastayım grip oldum galiba."

"Ya çok geçmiş olsun peki tamam kendine dikkat et."

"Ederim umarım."

"Efendim?"

"Teşekkürler görüşürüz sende kendine dikkat et,"deyip telefonu kapattı. "Umarım" derken neyi kastetti bir şey anlamamıştım ama şu an bunu düşünecek durumda değildim. Sonra klasik,zil çaldı hoca geldi ders işledik ve teneffüs oldu. Teneffüs olunca hemen Keremlerin sınıfına koştum. Sınıfa girdiğimde Keremi görememiştim. Kantine ve daha bir çok yere baktım ama Kerem okulda yoktu. Başka çarem kalmadığı için sınıfa doğru yürüdüm.

Zaman hızlı geçti ve okul bitti. Keremle bugün konuşmam gerekiyordu. Konuşamazsam kendimi daha da kötü hissedecektim. O yüzden bir fikir buldum,okul çıkışı Keremlerin sınıfından bir kıza Keremlerin evini sordum ve onlara gitmeye karar verdim. Hemen bir taksiye atlayıp evlerinin önünde durdum. Ev mi desem malikane mi desem bilemedim. Çok geniş,güzel bahçesi olan bir ev beni karşıladı. Hızlı adımlarla kapılarına ilerledim. Sonra hemen kapılarını çaldım. Kapıyı açan kişi karşısında şok oldum...

Sizce Ayaz'a noldu?

Sizce kapıyı kim açtı?

Bu bölüm hakkında düşünceleriniz nelerdir?

Yeni bölüm için bol bol oylamayı,yorum yapmayı ve destek olmayı unutmayın. 8.bölümde görüşmekk üzere:)