ADAVET.. (18+)

29. BÖLÜM

ADAVET 29
Yine'den herkese selamlarr🥳
Oy sınırı 80
Sizleri seviyorumm aşklarım💜

Bölüme lütfen kısa demeyin 28 bölümü attıktan hemen sonra 29 bölümü yazdım ancak bu kadar oldu!!

‼️LARA ATEŞTEN KURTULMAK İÇİN ONUN SUYUNA GİDİYOR, BOŞ YORUM YAPMAYINN LÜTFEN! O'DA BİLİYOR ANNESİNE NELER YAPTIĞINI!! VE KİTABI DİKKATLİ OKUYUNN‼️

‼️ARKADAŞLAR LARA YAŞADIĞI OLYLARIN ŞOKUNDA VE BU OLAYLARIN GERÇEK OLDUĞUNU HALA İDRAK EDEMİYOR! LÜTFEN YORUMLARA BU SAFLIK DEĞİL, SALAKLIK GİBİ YORUMLAR YAZMAYIN!!!‼️

Oyun'da ilk adımı mı atmıştım başarmıştım, çünkü ateş kapının önün'de bana bakıyor du. Zafer ile gülümsedim. Ateş hemen yanıma gelip eğildi.

Telaşlı bir şekilde, bakmaya başladı koluma.
"Ne oldu sana? Kim yaptı?" dedi ateş hızlı bir şekilde.
Bilerek kaşlarımı çatıp konuşmaya başladım.

"Sence? Senin bu iğrenç takıntılı sevgilin? İğreniyorum hepiniz'den"
Dedim, cılız bir şekilde. Koluma dokunmaya çalıştı ama buna izin vermeden kolumu çektim.

"Dokunma bana! Herşey senin yüzünden oldu zaten" dedim. Ateş hala korkuyla bana bakıyor du.
Ece hemen konuya atladı.

"Hayır, hayır Ateş ben yapmadım, yemin ederim ki ben yapmadım. Bu - bu kız manyak, kendi yaptı. İlk önce vazoyu kırdı, sonra yerdeki vazo kırıklarını eline alıp koluna sapladı"dedi ağlayarak.

Ece gerçekten ağlıyordu. Yapmıştım bu iğrenç kızı ağlatmayı başarmıştım. Daha bu ne ki?

" Kes Ece! Sen nasıl, nasıl benim olana dokunursun? He nasıl? Bir daha böyle bir olay olursa kellen gider demedim mi? Çık dışarı, çık lan dışarı!" diye bağırınca bende korktum.

Acaba hiç bu işi yapmasa mıydım?
Ece odadan çıkmadan önce bana baktı, bende ona bakıp sırıttım.
Varoş kız hak ediyordu.
Ateş bana bakınca sırıtmayı soldurdum. Ateş tekrar eğilip beni aniden kucağına aldı.

Almasıyla gözlerimi kocaman açtım. "İndir beni ateş"

"Olmaz yaralısın"

"Ateş kolum acıyor, bacaklarım değil" dedim sinirle. Bu adamın bana dokunması bile içimi kötü Yapıyordu.

"Kes sesini, pansuman yapalım" dedi ateş. Canım çok fazla yanmaya başlamıştı, bunun için değer miydi?
Değmese bile iş işten geçmişti.
Beni kucağın'da aşağıya indirdi ve büyük salona götürdü.

Koltuğun üzerine yavaşça bıraktı, hayır sanki kolumu değil bacağımı yarmışım gibi davranıyor du. Etrafa baktığın'da Ece bahçede Gökhan'ın yanımdaydı. Ateş ise ilk yardım çantasını getir mişti.

Yanıma oturup kolumu tuttu ve kendine çekti. Pamuğa adını bilmediğim bir şey sıktı. Koluma dokundurunca acıdan inledim. O kadar da camı derine sokmamıştım.

Nasıl bu kadar acıyordu anladım.
İnlediğim için ateş korkuyla gözüme baktı. "Canını mı acıttım?" acı ile tebessüm ettim. Halbuki acıyı bana çok önceden vermişti.

"Sen bana acıyı çok farklı şekiller'de verdin ateş. Bu acı onların yanında az kalır" dedim. Sanki azda olsa gözleri doldu. Gözlerinde bana anlatmak istediği bir şey vardı.

Ama ne? Ya ben anlamıyor dum, yada o anlatmak istemiyordu.
Bu söylediğime cevap vermedi, her zamanki gibi. Yine yanıtsız bırak tı beni.