ADAVET.. (18+)

38. BÖLÜM "2. KİTAP"

ADAVET 38
Yeni bölüm ile karşınızda'yım ballarımm🙈

Bu bölüm en az bin veya binbeşyüz kelimelik olucak. Çünkü çok yoruldumm.. :(

‼️Lütfen tiktok videolarımın altına, kitabı okumayanlar için spoiler VERMEYİN❗çünkü kitabı okumayanlar yanlış anlıyorlar.
Şöyle yorumlar yapmayın; "Başröl erkek kıza tecavüz etti annesine de aynı şekilde" falan yazmayın.

Şunu hep söylüyorum. BELKİDE YAPMAMIŞTIRR❗Eğer kitabı okuyacak kadar kendinizi yormak istemiyorsanız OKUMAYIN ve spoiler vermeyin. İnsanlar yanlış anlıyorlar‼️

100 oy|yorum sınırı yok..

"ATEŞ'TEN"

İnsan yıllar önce öldürdüğü kişi'yi, kadını görür müydü? Hemde gittiği davette.. Karşımda kanlı canlı durur muydu? Tam kulağının dibinde "ÖLÜ GÖRÜNMEK EN İYİ İNTİKAM YOLUDUR" der miydi?

Benim sevdiğim kadın demişti. Acımasızca yaşadığını, belli ede ede, gördüğüme inansam'da öldüğüne eminim. Dim. Önceden emindim.
Hayır, hayır hayal bu. Yada deliriyorum, dün gece gittiğim bar'da gördüğüm kadın...

Lara'mıydı? Bana göründü ama ben hatırlamadım. Kokusunu aldım ama bulamadım, hareket edemedim. Kalbin paramparça oldu. Gözümün önünde vurduğum kadın vardı. Ben onun doğum gününe gidicektim 2 gün sonra.

Yalan mıydı herşey, 4 yıl koca bir hiç miydi? Benim, kendimi öldürmek istemem, her gün hergece o mezarda uyuyup sızmam yalanmıydı? O korkmasın diye mezarda kaldığım günler koca bir saçmalık mıydı?

Yok bu olamazdı ben hayal görüyordum, ben vurdum onu. 4 yıl önce öldü o sonra suçsuz olduğunu öğrendim. Şimdi ise karşımda dim dik duruyordu. Acımasızca bana bakıyordu.

Nasıl ne tepki vereceğimi bilemedim, sadece gözümden yaş aktı gitti. Kulağıma konuşurken yıllar sonra burnuma gelen kokusuyla gözlerimi kapattım. Uzun süre den sonra kokusunu içime çektim. Duygusuzca konuşmasını bitirdikten sonra bende uzaklaştı.

Laranın arkasına baktım'da en güvendiğim kişinin beni sırtımdan vurduğunu gördüm. Gazel..
Can dostum, kardeşim dediğim adam benim sevdiğim kadının yaşadığını biliyormuş. Ama söylememiş. Baran, karaca bana öylece bakıyor du.

Ben hergün acıdan geberip giderken, onlara sefa sürüyorlarmış. Ben ölürken, onlar diriliyormuş. Bir süre ne konuştum, nede hareket ettim. İnanmadım böyle bir şeyin olacağına. İhtimal vermedim. Benim laram bu kadar kalpsiz olabilir miydi?

Gökhan yanıma gelicekken elimle durdurdum onu. Gözlerim doldu.
Ona bir adım attım ve zar zor konuşmaya başladım.

"Hayır, hayır benim küçüğüm bu kadar acımasız olamaz.." dedim sağ gözümden bir yaş daha akıtırken.

"Bu kadar kalpsiz olamaz." elimi kaldırdım yüzüne dokunmak için, ama hemen indirdim. Kaşlarımı çattım.

"Sen-sen Lara değilsin. Kimsin sen?" dedim. Etraftaki insanlar ilk defa beni böyle görünüyorlardı, ağlarken. İnsanlar şok içinde konuşuyorlardı. Telefon ve kameralar sadece bizi çekiyordu.

Alayla güldü.

"Acımasız.. Kalpsiz olmayı sen öğrettin Ateş" dedi duygusuzca. Bu gerçek değildi, yaşıyor muydu? Ben yine bir darbe daha mı aldım, hemde bu sefer sevdiğim kadın tarafından. 4 yıl boyunca bu yükü taşıdım. O öldü diye bende öldüm, ama şimdi..